Hoofdstuk

Hendrik vervolgt: 'De eerste dag kwamen we veel te laat aan in het klooster. Het was al 18.00 uur geweest. We zouden er eerder zijn, maar helaas kregen we een lekke band. Zal je net zien.'

'Ja,' vult Kim aan. 'Op dat moment was het allemaal nog koek en ei. Een vriendelijke zuster opende de deur en stelde ons gerust dat het niet uitmaakte dat we te laat waren. Zodra we binnen stapten, begon m'n buik te rommelen van de heerlijk geur van knoflook en tijm. Onze jassen werden aangenomen en we konden gelijk aan tafel. Prachtig gedekt was het met delfts blauwe servies en kristallen glazen. Ik kan er weer van watertanden als ik denk aan wat we aten. Ik kan mij niet herinneren dat ik ergens anders ooit zo'n malse zalm heb gegeten. Ze hadden het zelf gerookt op de barbecue. En dan die knapperige groente met rijst erbij, hmm...'

'Ja, samen eten was gezellig,' neemt Hendrik het van Kim over. 'We babbelden over van alles en nog wat. Over de lekke band, het snikhete weer en we kregen ook nog het levensverhaal van een van de nonnen te horen. Ze vertelde hoe ze in dit klooster terecht was gekomen. Na het eten hoefden we niet te helpen met afruimen. De non die de deur voor ons open had gedaan, begeleidde ons naar onze kamer.'

'Die was boven?' onderbreekt Michelle hem.
'Ja, we moesten een ronde stenen trap op en we kwamen uit in een smalle lange gang met allemaal deuren. De non die met ons mee liep, stopte bij de vierde deur rechts. Ze moest echt haar gewicht ertegenaan zetten voordat die deur met luid gekraak openging.'

'Ja, en wat denk je?' Kim die deze vraag stelt, kijkt Michelle aan alsof ze een lot uit de loterij heeft gewonnen.
'Vast iets leuks,' murmelt Michelle.
'Nou, eerlijk gezegd was ik eerder verbaasd.' Kim trekt aan haar onderste rode lokken terwijl ze een stilte laat vallen. 'We kregen helemaal geen eigen kamer. Deze kamer was voor ons samen met een groot tweepersoonsbed erin. Zouden ze denken dat we een stelletje waren? dacht ik toen nog.'

'Maar dat had je toch ook kunnen zeggen dat dit niet zo was?'
'Ja, had gekund. Maar we zeiden er eigenlijk allebei niets van. Toch weet ik nog goed hoe ongemakkelijk ik mij voelde toen ik mijn groene koffer naar binnen trok.'

'En jullie hebben daar toen samen in het bed geslapen?' De vraag was al gesteld voordat Michelle had kunnen bedenken of ze het antwoord op haar vraag wel wilde horen.
Hendrik steekt zijn hand op, duidelijk een teken dat ze nog even moet afwachten.

'De zuster stond daar maar in de deuropening, net of ze wachtte op iets. Ze had een hele vreemde lach op haar gezicht,' gaat Kim door.
'Hoezo een vreemde lach?' Michelle vindt het verhaal steeds gekker worden.
'Ja toen snapte ik er niets van. Nu inmiddels wel.'
'Want?'
'Alles op z'n tijd Michelle,' onderbreekt Hendrik haar.
'Ohhh, zeg het nou gewoon!'
'Nee, jij moet gewoon meer geduld hebben.'
Michelle vouwt haar handen ineen en wacht. Kim verlost haar door verder te vertellen.
'Ze had gewild denk ik dat we iets zagen waar ze nog bij was. Maar ja, ze kon toch moeilijk een half uur wachten niet? Uiteindelijk ging ze weg en zei dat ze ons over twee uurtjes weer zou ophalen voor een avond borrel. "Rust gerust wat uit", waren haar laatste woorden. We hadden dus tot 22.00 uur voordat we weer beneden verwacht werden.'

De plek van Hendrik op de bank voelt leeg als hij opstaat. Hij slentert naar het raam en kijkt naar het zitje bij het zwembad. Even is hij weer terug bij het eerste moment dat hij Michelle daar zag. Ze was haar teennagels aan het lakken en gunde hem geen blik waardig. En moet je nu zien. Ze heeft al zoveel overwonnen. Een warme gloed verspreidt zich in zijn lichaam: ze is van hem!

'Eindelijk horen wij dan toch de deur dicht vallen,' neemt Hendrik het weer over. 'Dat moment was hilarisch. Ik keek Kim aan. Haar gezichtsuitdrukking, ze wist niet hoe ze het had! Ik kon er niets aan doen, maar ik kon alleen maar lachen. En Kim lachte zo hard mee, dat de tranen over haar wangen liepen. Heerlijk was het, want het klaarde de spanning op die we allebei voelden.'

'Inderdaad,' voegt Kim toe. 'We snapten nog niet zo goed waar we in verzeild waren geraakt, maar hadden wel het gevoel dat het gezellig zou worden.' Kim draait zich om naar Hendrik: 'ja toch?'
Hendrik knikt instemmend. 'Ik weet ook nog goed wat je in de kamer als eerste deed.'
'Nou?' Met een schuin hoofd kijkt Kim hem aan.
'Je liep naar dat zielige kleine schilderijtje van het meer, terwijl ik zelf mijn oog echt niet kon afhouden van het grote tweepersoonsbed.'
'Ja, Uw fantasie sloeg natuurlijk op hol,' plaagt Kim hem. 'Vast ook door de donkerrode kleden die boven het bed aan de wand hingen. En laten we die heerlijke zwoele geur van rozen die in de kamer hing niet vergeten.'

Michelle knijpt in haar hand: "niet jaloers zijn, niet jaloers zijn" als een mantra herhaalt ze de woorden in haar hoofd, terwijl ze verder luistert.

'Ja, wie weet,' knipoogt Hendrik naar Kim. 'En toen dat gordijntje!'
'Welk gordijntje?' Michelle bijt op haar onderlip, weer tuint ze erin om ongeduldig haar vraag te stellen.

Een vraag, waardoor Hendrik nog meer vertraagt: 'Ik zie nog hoe Kim haar hand uitstrekt' en Hendrik strekt zijn arm naar voren uit, waarbij zijn duim en vingers elkaar raken. Kim liep naar de kast en met haar vingertoppen trekt ze het rode gordijn voor de kast opzij.' Nu beweegt hij zijn arm van links naar rechts om het beeld extra te benadrukken.

'En wat denk je wat daarachter zat?' Dat kuiltje in zijn rechterwang: Hendrik weet dondersgoed dat hij haar zo nieuwsgierig maakt!
Michelle trekt dan ook ongeduldig haar schouders op 'Een kast hè.'
'Jaha, maar wat lag er in die kast?'
Geen idee, een stapel bijbels of zo?'
'Hihi,' grinnikt Kim vanachter haar hand. 'Ik had het ook niet kunnen raden hoor,' helpt ze haar vriendin. 'Maar dat was het dus niet.'
'Wat dan wel?' Geen van twee geeft antwoord.
Michelle rolt met haar ogen. Dit bedoelt ze dus, waarom vertellen ze het nou niet gewoon!