Hoofdstuk

Michelle draait kaart nummer 10 open en valt stil.
'Dit is niet serieus toch?'
Ze kijkt naar het bedrukte gezicht van haar vriendin en weet wel beter.
'Maar dat doe je toch niet!' Haar ogen spuwen vuur. 'Zeg mij dat U het niet gedaan heeft!'
Haar boezem klopt als een razende in haar borstkast.
Hendrik haalt gelaten zijn schouders op. 'Hoe kon ik het anders?' en hij kijkt Kim aan.
'Toch Kim?' herhaalt hij dwingend. 'Anders waren we er toch nooit uitgekomen?'
Kim schudt langzaam haar hoofd heen en weer. 'Nee dat denk ik ook niet. Zeker niet bij dat gekke wijf.'
'Gekke wijf?' echoot Michelle haar na. En weer haalt Hendrik moedeloos zijn schouders op.
'Ik heb even een cognacje nodig,' mompelt hij terwijl hij naar de drankkast loopt.
De kast gaat met een klik open, maar dat is niet waar Michelle haar aandacht aan geeft.

'Kim, hoe dan?' vraagt Michelle indringend.
Kim draait haar rechterbil naar naar toe. Michelle kijkt naar de bekende tatoeage-bloem.
'Kijk hier stonden ooit cijfers,' schampert ze. 'Gebrandmerkt ben ik dus,' de stem van Kim slaat over. '3308 is het nummer wat De Order mij heeft gegeven.'

Michelle's ogen fonkelen van boosheid. Ze zou het liefst het cognacglas uit de handen van Hendrik slaan. 'Dat brandmerken heeft U dus gedaan, bijt ze hem toe.'
Hendrik slikt, 'nee sorry, ik kon dat niet.'
Michelle is in verwarring. 'Niet? Maar net zei U toch dat U niet anders kon?'
'Tja, je moet niet zo snel conclusies trekken hè. Er zijn genoeg dingen waar ik spijt van heb. Maar dit kon ik echt niet doen en dat heb ik ook gezegd.'
Michelle bijt op haar lip, spijt hebbend dat ze Hendrik zo snel beschuldigt.

'Ja en dat had U toch beter niet kunnen doen,' zegt Kim. 'Binnen een mum van tijd stonden er zes mannen in zwarte kleding vanuit het niets in de kamer. Ze pakten mij vast, vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Hendrik onder dwang toekeek hoe de mannen mij op de buik op tafel legde. Vanuit de schaduw kwam er een vrouw aanlopen. Ik zal die rode hoge hakken nooit vergeten. En dan die lach.'

Hendrik slaat met zijn hand op de tafel. 'Die etter. Ik kende die lach, maar toen kon ik het nog even niet plaatsen. Op het moment dat ze op mij af kwam lopen schoot het door mij heen, maar ik geloofde het niet. Ik dacht steeds van nee, dat kan niet. Nog hoor ik die rode hakken tikken op de vloer. Nog zie ik de rode cape, het zwarte masker en de capuchon die ze op had. Vlak voor mij, ik denk nog geen tien centimeter ertussen, deed ze haar masker en capuchon af. Mijn wereld stortte ineen. Echt, dit had ik nooit kunnen bedenken.'

Michelle pakt de rillende Kim vast: 'wie was het dan?'
Hendrik loopt naar het raam en kijkt naar de witte orchideeën die sierlijk rechtop staan. Nou, als iets niet sierlijk was, dan was het dit moment. Zo anders dan tijdens hun bruiloft. Ooit keek ze hem met die blauwe onschuldige ogen aan, maar toen leek het wel een heks. Bikkelhard, alles eraan doen om hem eronder te krijgen.
Zeg het, alstublieft!' hoort hij Michelle smeken.
Zijn ogen priemen in die van Michelle. 'Het was mijn vrouw, het was Christel,' roept hij bars uit. Hij ziet hoe Michelle achteruit deinst. Ook zij zou dit vast nooit bedacht hebben.

Hendrik gooit z'n armen in de lucht: 'Surpluce!' doet hij z'n inmiddels ex-vrouw na. 'Dat is wat ze uitriep. Ik was zo ongelofelijk kwaad. Ik wilde haar wegslaan, maar die zes mannen hielden mij tegen. Ik gilde, nee schreeuwde dat ze normaal moest doen. Ik had haar zelfs mijn geld aangeboden, maar niets hield haar tegen. Ze schudde haar rode cape van zich af en draaide zich om naar Kim om het bevel te geven.'

'Ja,' neemt Kim het van Hendrik over. 'Ik kan haar juffen-toontje nog steeds horen: Als voorzitter van De Order geef ik het bevel: nummer haar NU!'
'O Kim,' troost Michelle haar. Ze slaat haar arm om haar heen en drukt haar tegen zich aan.
'Vanaf dat moment is alles eigenlijk een waas,' zegt Kim op verdrietige toon.
'Ik lag daar op de tafel, ik voelde de warmte van de gasbrander en...en... binnen een paar tellen voelde ik een helse pijn. En die geur: nooit zal ik die brandlucht vergeten. Ik wilde zo graag weg, maar ik kon geen kant op. De mannen hielden mij maar vast. Echt, het was vreselijk. Ze gaven ook aan dat als ik teveel bewoog, de gasbrander zomaar in m'n kutje terecht kon komen. Ik zag ze voor alles aan, dus ik moest het over mij heen laten komen. Later heb ik het proberen te camoufleren,' snikt Kim. 'Het is nu een soort van bloem geworden, maar je ziet de cijfers nog steeds toch?'
Dit keer kijkt Michelle anders naar haar tatoeage. En wat ze eerder niet zag, ziet ze nu wel. 3308 kan je nog steeds herleiden.

'De pijn die Kim voelde, evenaarde bijna mijn gevoel.' neemt Hendrik het over.
'Christel keek mij aan, terwijl Kim genummerd werd. Mijn vrouw, hier blijkbaar als voorzitter. dacht ik. Werkelijk, ik begreep er niets meer van. Deed ze dit nou omdat ik met Kim vreemd was gegaan? Maar wat heeft zij dan wel niet voor mij verborgen gehouden!'

Kim schopt tegen de stoel. 'Ik zei toch dat ik er niet meer over na wilde denken! Ik word nu weer razend!'
Hendrik stapt op haar af om haar in zijn armen te houden, maar Kim weert hem. 'Ja, ja, ik weet het. Ik moet er doorheen, dan wordt het daarna weer makkelijker,' snauwt ze hem toe.
'Net zoals wat ze toen bij U deed toch?'

Verslagen laat Hendrik zijn handen zakken. Michelle kijkt schichtig van Hendrik naar Kim. Is er werkelijk nog meer te vertellen?