Hoofdstuk

'Mijn eerste poging mislukte.'
'Want?'
Kim draait een rode lok haar om haar wijsvinger. Haar ogen zijn naar de grond gericht, het geeft een beetje een dromerige uitstraling. Maar het kan niet anders dan dat het een nachtmerrie moet zijn.
Hendrik schraapt zijn keel, genoeg om haar uit deze gemoedstoestand te halen.
'Ik wil gewoon niet meer aan Christel denken Hendrik. Ik kan het niet. Ik word echt kotsmisselijk als ik aan haar denk. Kotsmisselijk hoor je!' En demonstratief steekt Kim haar wijsvinger in haar geopende mond.'
'Ik weet het, maar we gaan toch door,' overtuigt Hendrik haar.
'Moet het echt?'
'Ja.'
Een paar tellen is Kim stil, maar vertelt dan toch door. 'Christel maakte mij los.' Kim wrijft over haar polsen, net alsof ze het weer voelt. Ze ziet hoe Michelle haar bewegingen volgt. 'Ja, die boeien stonden strak,' zegt ze bozig. 'Stram voelden ze en de afdrukken stonden erin.'
'O Kim...' wil Michelle haar troosten. Maar Kim laat het niet toe.

'Christel gaf mij een voorsprong, maar ik had toen nog niet door hoe.'
Nu mengt Hendrik zich in het gesprek. 'We doen haar na Kim. Ik ben even Christel. Reageer zoals je toen reageerde.
'Echt niet!'
'Jawel.'
'Waarom zou ik dat in godsnaam doen?' Met gebalde vuisten vuurt ze deze vraag op hem af.
'Omdat je er weer doorheen moet gaan om het los te kunnen laten,' zegt Hendrik op zachte toon.
'Loslaten?' hoont ze. 'Ik probeer het al jaren te vergeten!'
'En is dat goed gelukt? Zijn je nachtmerries weg?'
Haar houding zegt genoeg: nee dus.

'Kom op Kim, doe mee... '
'Ik heb nog nooit gehoord dat dit kan werken,' zegt ze bokkig.
'Wie niet waagt wie niet wint toch?'
Kim slaakt een harde zucht. 'Oké dan,' geeft ze zich opnieuw gewonnen.

Voordat Kim zich kan bedenken, herhaalt Hendrik de eerste woorden van Christel: 'Je krijgt een voorsprong.' De stem van Hendrik klinkt niet als van hemzelf, meer als de hoge smalende stem van Christel.
Woest schudt Kim haar hoofd. 'Zonder Hendrik ga ik nergens heen, schreeuwt ze.'
Haar neusvleugels openen zich wijder, haar ogen zien bloeddoorlopen.
Michelle voelt hoe haar hart in haar lichaam bonst. Ze wrijft het kippenvel op haar armen weg, zo levensecht voelt het allemaal.

Kim staat daar met haar handen tot vuisten gebald.
'Denk je nou echt dat ik je met Hendrik weg laat gaan?' gaat Hendrik in de rol van Christel verder.
'Ja!' wij zijn hier samen gekomen en gaan hier dus samen weer weg!'
'Dat denk je ja!'
'Nee, ik wéét het,' troeft Kim hem af.
'O ja?' quasi geïnteresseerd gaat Hendrik op de bank zitten en slaat zijn benen over elkaar.
'Vertel eens hoe je dat denkt te doen?' Hij wijst op de denkbeeldige nonnen om hem heen. 'Hoe komen jullie hierlangs denk je?'
Hendrik kijkt met uiterste precisie naar zijn nagels en zegt niets. Echt net zoals Christel dat altijd doet. Hij kan haar zó goed nadoen. Niet gek natuurlijk als je jarenlang man en vrouw bent geweest.
'Gek zijn jullie, knettergek,' schreeuwt Kim. 'Als jullie ons nu laten gaan zullen we er met niemand over praten, maar anders...'
'Anders wat?' Hendrik gaat staan en brengt zijn gezicht tot een paar millimeter afstand van die van haar.
'Wat wil je nou van ons,' ontwijkt Kim zijn vraag agressief.
'Ik wil dat jij een voorsprong krijgt schatje. Vind maar een uitweg.'
'En zo niet?' Het lijkt wel of ze niet meer kan ademen. Kim voelt precies wat ze toen ook voelde. Ze valt uit haar rol.

'Ik kan dit niet Hendrik,' een traan drupt uit haar ooghoek omlaag. 'Ik was zo bang toen. Ik dacht echt dat we er nooit meer uitkwamen, dat ik je kwijt was.'
Hendrik aait over haar haren. 'Ik weet het meisje, maar we kwamen er wel uit toch?' Hendrik praat weer met zijn normale stem.
Een licht lachje verschijnt op haar gezicht. 'Ja, dat dan weer wel.'
'Je hebt het goed gedaan meisje, echt waar.'
'Vindt U?' vraagt ze met bibberende stem.
'Ja, maar nu neem ik het weer even van je over. Het is wel even genoeg zo.'
Door haar tranen heen knikt Kim bevestigend.

'Ik dacht dat Kim een voorsprong zou krijgen door het doolhof,' zegt Hendrik op een monotone toon. 'Tot mijn stomme verbazing werden we echter allebei hardhandig beetgepakt en meegesleurd de gang op. Een lange gang, die we helemaal moesten uitlopen. Toen we om de hoek liepen, zagen we twee deuren van glas.'
'Van glas? Dat is gek,' laat Michelle zich ontvallen. Direct kan ze zichzelf wel voor de kop slaan. Alles is gek en dan heeft zij het over glas wat gek is...
Hendrik lijkt het echter niet te merken, of laat in ieder geval niets blijken. 'Ja het was ook gek, maar het wordt nog gekker. Kim werd door de eerste deur geduwd en ik door de andere. De kamer was licht. Net een soort serre. De zon scheen door de ramen. Ik keek uit op de binnentuin van het klooster. Als je niet beter wist, dan was dit een vredig plekje zeg maar.'
Michelle hoort Kim snuiven. Hendrik stelt Kim gerust door een hand op haar schouder te leggen.
'We konden elkaar zien,' zegt hij zonder zijn ogen van Kim af te wenden.

'De scheidingswand was dus ook van glas,' constateert Michelle.

'Ja, helemaal van boven tot beneden. We keken elkaar dus via het glas aan. Ik beukte op het glas, maar het gaf nog geen millimeter mee.'
'Nee, dat lukte mij ook niet,' reageert Kim fel. 'Zelfs die dingen die erop geplakt waren kon ik er niet vanaf slaan.'

'Welke dingen?' vraagt Michelle geïnteresseerd.