Hoofdstuk

Michelle kijkt haar met grote ogen aan, wachtend op wat er nog meer kan zijn.
'Je kent toch wel zo'n vogelkooitje?' leidt ze haar verhaal in.
'Hoe bedoel je dat dan?' niet begrijpend waar ze heen wil gaan.
Kim rolt haar rode pluk haar door haar vingers. 'Ik wil je een beeld geven. Je doet het deurtje open, je denkt je kan eruit, maar dan zit er een waterbakje in. Haal je het waterbakje eruit dan kan je vrij vliegen, begrijp je?'
Michelle haalt haar schouders op. 'Ja dat snap ik nog, maar niet wat dit voor jou betekende.'
'Nou zoiets had ik dus ook. Aan de kooi was een klein deurtje die ze opendeden.' Ze slikt moeizaam. 'Ze, ze...' hopeloos kijkt ze Hendrik aan.
'Ze moest haar hoofd erdoorheen steken,' helpt Hendrik haar. Dan konden de nonnen of de slaven "het waterbakje" weghalen en kon ze beffen of pijpen.'
Kim's ogen worden verdacht glazig. 'Zelfs midden in de nacht deden ze dit. Echt, mijn hele "ik" werd vernietigd.'
De stilte die nu valt, zegt genoeg. Michelle heeft geen idee meer hoe ze haar vriendin nou nog kan steunen.
'En als ik niet luisterde, dan gaf mijn collier een schok,' stoot ze uit. 'Ik kwam er al die dagen niet uit. Zelfs douchen was niet nodig zeiden ze. Een waterslang met koud water lag klaar voor als iemand dacht dat ik vies was.'
'Niet!' Michelle heeft haar handen om haar gezicht geslagen. Dit alles is met haar vriendin gebeurd. Hoe konden ze haar dit aandoen! Kon Hendrik haar niet eerder bevrijden dan? Dit alles gaat in haar hoofd om. Net alsof Hendrik haar gedachte raadt, zo gaat hij door op haar niet hardop gestelde vraag.

'Ik had geen idee wat er gebeurde,' Hendrik wrijft zachtjes over de rug van Kim. 'Met Jesse maakte ik een plan om Kim te bevrijden. In het holst van de nacht kwamen we terug, maar zijn code om binnen te komen werkte niet meer. We voelden of er ergens beweging in te krijgen was: een deur of een raam. Niets van dat alles. We keerden die nacht zonder Kim terug. Moe en ten einde raad verloor ik mijn geduld. Met bloeddoorlopen ogen stond ik voor Jesse te briesen: er moét toch een andere mogelijkheid zijn! Jij kent ze beter dan ik! Wat doen ze met Kim, wat is hun volgende zet! riep ik hem toe.
Jesse ijsbeerde door de kamer en stond plotseling stil. 'Ik weet wat' en terwijl ik het zei zag ik het licht weer in z'n ogen doven.'
'Wat dan vroeg ik, maar hij schudde alleen maar zijn hoofd. Hij zei dat het nooit ging werken. Echt, ik heb zelfs bij z'n shirt gepakt om hem te overreden om z'n plan te vertellen. Al was het maar een klein stukje van de puzzel. Ik had er alles voor over, ik moest ergens beginnen.
Hij sloeg mij echter van zich af en wilde naar bed gaan. Ik draaide hem om en zei dat ik hem echt nodig had. Hij begreep het wel, maar ik zag dat hij ook bang was. Hij zei het ook letterlijk: "Man, ik draai de bak in als ik je dit vertel of nog erger: de nonnen vinden mij en ze snijden mijn ballen eraf!" Mijn hand vloog naar de plek waar hij het net over had. Deze bedoel je? Hij voelde aan mijn greep dat het menens was. Het was net het zetje wat hij nodig had. Oké, ik vertel het je,' piepte hij.
'Even een glas wodka,' mompelt Hendrik. Terwijl hij zijn glas vol schenkt, vertelt hij verder.

'Wat ik daar te horen kreeg, daar lusten de honden geen brood van,' bromt hij. Hij neemt een slok en sluit even zijn ogen om nog intenser te genieten van het zacht-brandende gevoel in zijn keel.
'Echt, wat een smerig nonnen-netwerk.'
'Wat deden ze dan?' Michelle voelt hoe ze haar nagels in haar handpalm drukt.
'Ze veilden slaven en slavinnen aan Meesters en Meesteressen voor geld, heel veel geld. Dat gaat via een zwaarbeveiligd systeem. Maar ja, alle codes hadden ze gewist van Jesse. En bovendien zouden ze Kim er nooit opzetten, want dat was natuurlijk veel te link voor ze. We konden er zo mee naar de politie.
En toch: ik hield mij vast aan de kans, al was het een hele kleine kans. Als we niets proberen, weet je zeker dat er niets lukt. Dus Jesse pakte z'n laptop.