Hoofdstuk

Gelukkig was mijn vriendin/Alphasub/Meesteres nog steeds online en ondanks dat ik in Frankrijk woonde, hadden wij gelukkig nog goed contact.
Ik was dan wel alleen maar niet eenzaam.
Zoals ik al eerder zei, kwam ik in het huis in Frankrijk vaak op vakantie en zodoende kende ik ook veel mensen.
Één van die mensen was een brandweerman die gepromoveerd was naar commandant en die toen ik een hartaanval tijdens mijn vakantie kreeg in 2006, mij begeleidde met de ambulance naar de helikopter die mij naar het ziekenhuis in Lyon bracht.
Toen ik net enkele maanden geëmigreerd was, kreeg ik de dag voor Kerstmis weer pijnklachten en ik belde het Franse 112.
Die schakelen meteen door en binnen enkele minuten stond de ambulance bij mij voor het huis.
Dezelfde brandweerman, die mij in 2006 ook geholpen had, was er ook en belde de dokter.
Enkele ogenblikken later kwam de dokter en zoals het gaat in een klein dorp, stond het halve dorp bij mij binnen uit nieuwsgierigheid.
De dokter opperde dat ik met de ambulance naar het ziekenhuis in Valence gebracht moest worden maar kennelijk was hij niet bekend met de gang van zaken hier, waarop de brandweerman zei ’Niets ervan, we roepen een helikopter en hij gaat met de helikopter naar het ziekenhuis’.
Ik werd de ambulance ingetild, de sleutel overhandigde ik nog aan de buurvrouw en op ons gemakje reed de ambulance naar het voetbalveld waar ondertussen de gele helikopter geland was.
Ik hoorde iedereen praten maar door de herrie van de wieken, verstond ik er niets van.
Wel zag ik uit een ooghoek de dokter staan, die dit tafereel kennelijk nog nooit gezien had en foto’s aan het maken was van de helikopter.
Maar, het emigreren bleek ook goede kanten te hebben.
De stress was verdwenen en langzaam aan begon ik mijn gezondheid weer een beetje op orde te krijgen.
Met de juiste medicatie, begon ik me steeds beter te voelen en kon beginnen met plannen te maken om de boerderij zo goed mogelijk te verbouwen.
Nu ben ik zelf best wel handig maar sommige klussen zijn gewoon te groot voor één persoon alleen dus ik schakelde een bouwbedrijf in die het dak helemaal opnieuw isoleerde en ook alle ramen verving voor dubbelglas.
Omdat het altijd een zomerverblijf was geweest, was het nooit noodzakelijk geweest om daar iets aan te doen.
Ik vroeg ook offertes op voor andere werkzaamheden zoals een volledig nieuwe badkamer, vervangen van alle elektriciteit en nog wat andere zaken maar toen kwam ik in aanraking met de Franse mentaliteit.
Voor een afspraak te maken om ter plekke de werkzaamheden te bekijken, dat ging nog redelijk en binnen een paar weken waren de bedrijven geweest.
Toen begon het wachten en na enkele weken, die maanden werden, belde ik ze nog eens op en vroeg waar de offertes bleven, ‘Ja, binnenkort.’
Weer enkele weken later en jawel, één offerte viel op de mat.
Uiteraard had ik zelf ook wat berekeningen en een grove schatting gemaakt.
Zelfs mijn grove schatting kwam nog niet in de buurt van de bedragen die ze vroegen. Een eenvoudige badkamer kwam op 26.000 euro en de andere bedragen zal ik maar niet noemen.
Het installeren van een nieuwe groepenkast viel dan nog wel mee en ik ging met die offerte akkoord.
Hand geschud en de goede man verliet mijn woning met een bevestigde opdracht. Mooi toch?
Alleen was er maar één klein nadeeltje.
Zelfs na meermalen contact gehad te hebben, is hij nooit meer op komen dagen.
Nee, daar moest ik echt aan wennen.
Ik had in Nederland zelf een automatiseringsbedrijf gehad en de meeste klanten hadden wel door dat ik op zondag, niet gestoord wilde worden.
Maar er waren er ook bij die mij belden op zondagmorgen, dat internet het niet deed en ze nu een factuur niet konden betalen en die kon echt niet wachten.
Meestal bleek het dan niet om een factuur te gaan maar ze hadden gewoon geen internet.
Desondanks had ik de instelling om bij problemen, niet enkele dagen te wachten maar meteen actie te ondernemen. In tegenstelling tot wat ik hier in Frankrijk meemaakte.

Tijdens een van mijn bezoeken aan de lokale kroeg kwam ik iemand tegen, waar ik mijn verhaal bij deed en hij zou wel eens komen kijken.
Hij kon ‘alles’ en liet foto’s zien van wat hij allemaal gemaakt had.
Ik bestelde het materiaal en maakte een afspraak.
Rond halftien kwam hij bij mij en eerst moest er een werkoverleg zijn.
Daar hoorde een borrel bij en zijn eerste pastis, slokte hij naar binnen.
Vervolgens laadde hij voor tien man gereedschap uit en toen was het ondertussen tijd om te gaan eten.
‘s Middags rond 14:30 kwam hij weer terug en eindelijk begonnen de werkzaamheden. Hij stelde lasers op, richtte alles uit en toen hij klaar was met die werkzaamheden, begon hij met het loodgieterswerk voor de badkamer.
Ik wilde die werkzaamheden niet zelf doen omdat ik het nog nooit gedaan had maar ik wist wel hoe het moest.
Ik heb tien minuten staan kijken hoe hij een bochtje in een koperen pijp boog en nadat hij goedkeurend het plat geknepen bochtje bekeek, zei ik dat ik het niet zag zitten.
Hij had naar alle waarschijnlijk de beste bedoelingen maar het ontbrak aan de kwaliteiten.
Ik vertelde hem vriendelijk dat ik verdere werkzaamheden niet zag zitten en verzocht hem om alles in te pakken en te vertrekken.
De week daarop kwam ik in de kroeg en liet foto’s zien van wat hij gedaan had.
‘Dat is niet gek’ zei de kroegbaas. ‘Hij was hier om 08:00 die dag en begon meteen aan de Pastis (45%). Rond halftien is hij ingestapt en naar jou gereden.
Na dat voorval kwam ik gelukkig iemand tegen die wel kennis van zaken had en voor mij het loodgieterswerk op een vakkundige manier heeft afgewerkt.
Dat betekende wel dat ik zelf veel meer moest doen dan ik gepland had maar, vanwege het ontbreken van mijn conditie had ik me voorgenomen om er heel wat langer over te doen dan een bedrijf.
Ondertussen had ik nog steeds goed contact met mijn Nederlandse Meesteres en haar, ik mag wel zeggen, sadistische opdrachten.
Het was ondertussen voorjaar geworden en het was nog geen weer voor een korte broek dus had ik een oude spijkerbroek uit de kast getrokken.
Ik had de Meesteres verteld wat mijn plannen waren voor die dag en toen zij hoorde dat ik in de tuin ging werken zei ze ‘Die spijkerbroek is oud of niet?’ ‘Ja, Meesteres. Die is alleen nog goed om in te werken. Die zit vol verf en vet maar past nog goed.’
Ze glimlachte, ‘Zorg dat je de naad van je spijkerbroek in het kruis losmaakt en omdat je toch geen ondergoed draagt, doe je enkele ringen om je zakje zodat je zakje door het kruis, in de buitenlucht hangt.’
Het was me helemaal duidelijk en ik pakte mijn oude spijkerbroek en maakte voorzichtig de naad los.
Eventjes testen en ja hoor, precies op de plek van mijn balletjes, zat de opening.
De volgende dag nadat ik mijn brood gehaald had, trok ik die spijkerbroek aan en deed enkele ringen om het zakje. Door de ringen werden de balletjes naar beneden gedrukt en jawel, netjes door de opening.
Ik probeerde zo goed als ging mijn werk te hervatten maar mijn balletjes schuurden natuurlijk tussen de broekspijpen en daardoor kreeg ik weer een erectie. Het was geil en ik genoot ervan.
Terwijl ik in de tuin aan het werken was, balletjes rood van het schuren, hoorde ik een auto aankomen.
Rond deze tijd was het gele wagentje van de post en deze keer stopte ze, voor mijn brievenbus.
Ze claxonneerde enkele keren en dat was het teken dat ze een pakketje voor me had.
Ik probeerde mijn balletjes in mijn broek te drukken maar de strakke ringen verhinderde dat.
Er zat niets anders op dan het pakketje aan te nemen met één hand voor mijn blote balletjes.
Dan kom je er pas achter hoe nonchalant je naar de postbode kunt lopen met een hand voor je balletjes.
Met mijn vrije hand nam ik het pakketje aan en groette de postbode.
‘Ohh, wacht even, nog even tekenen’ zei ze.
Ze overhandigde een papier waarop ik een krabbel moest zetten.
Er zat niets anders op dan mijn linkerhand die mijn balletjes verborg, te gebruiken om de krabbel te zetten.
Hoe, dat weet ik niet meer maar binnen enkele seconden hield ik het pakketje voor mijn kruis en kon ik met mijn linkerhand, tekenen.
Postbode tevreden en ik tevreden. Ik bedankte haar, draaide me om en besefte me op dat moment, dat mijn balletjes ook van achteren zichtbaar waren.
Ik hoorde het autootje wegrijden en keek nog een keer om.
Zou ze het gezien hebben?
Ik glimlachte, nou kon het me niets meer schelen.
Het was tijd voor een kop koffie en mijn pakketje uitpakken.