Hoofdstuk

De volgende dag bleven we lekker aan de rivier staan en met een klein kampvuurtje erbij wat later met een barbecuerooster diende als barbecue, hadden Poes, ik en op afstand de Meesteres, het beregezellig.
Het was een goed idee om zo’n bus te kopen en het weekend vloog om.
‘Als je naar huis rijdt’ zei de Meesteres, ‘Wil ik dat je halsband draagt totdat je bijna thuis bent. Ik laat je niet voor schut staan ten overstaan van je buren.’
En zo gebeurde het dat ik tijdens de rit mijn halsband droeg en aangezien ik toch niemand kende, boeide het me niet.
Daarbij, ik deed het voor de Meesteres en die was het belangrijkste.
Enkele kilometers voordat ik de weg naar mijn dorpje inreed, deed ik de halsband af en vervolgde mijn weg naar huis.
Poes sprong uit de bus en was verdwenen. Die kwam later wel weer opdraven.
Ondertussen had ik notities gemaakt van wat ik miste tijdens de kort vakantie en zorgde ervoor dat het in de komende dagen aangevuld zou worden.
Het was nog steeds heerlijk weer en omdat ik verder toch niets om handen had, zocht ik op internet naar een nieuwe bestemming.
Het zomerseizoen begon op zijn einde te lopen en aangezien ik met niemand rekening hoefde te houden, had ik zin om met Poes nog een reisje te maken.
Enkele dagen later pakte ik alles weer in, zorgde dat ik de zaken die ik de eerste keer vergeten had, nu wel bij me had.
Poes met haar achterpootjes op de bijrijdersstoel, voorpootjes tegen het dashboard aan, vertrokken we weer.
Ik had mijn zinnen gezet om naar het zuiden te rijden. De Middellandse zee.
Voor mij was dat binnendoor een reis van een paar honderd kilometer maar ik had geen haast.
Ik had mijn bed bij me en kon stoppen waar ik wilde.
Mijn halsband om, kooitje aan en ondertussen een klein setje handboeien aan de binnenspiegel gehangen.
Ik schaamde me toch niet dat ik een slaaf was?
En zo reden we naar het zuiden. Door de prachtige Gorges D’Ardèche, regelmatig stoppen om van het schitterende weidse uitzicht te genieten.
Terwijl de andere toeristen naar mij keken met mijn leren halsband om.
Het boeide me niet.
Poes en ik, trokken weer verder.
De bus deed het perfect. Ik had ook eerlijk gezegd niets anders verwacht.
Mijn ouders hadden een studio aan de Middellandse zee gehad en na de dood van mijn vader, hebben we die verkocht.
40 jaar hebben we die in de familie gehad en ik was op mijn ouders na, de enigste die er gebruik van maakte. Twee, drie keer per jaar ging ik daar naartoe. Voorjaar, najaar, winter maar nooit in het hoogseizoen.
Dan werd de Middellandse zeekust overstelpt met toeristen en moest je voor een tafeltje in een restaurant, in de rij gaan staan.
Nee, mijn vader had het slim bekeken. In de zomer verhuurde hij de studio en met de opbrengst betaalde hij zijn vakanties en de huizen in Frankrijk.
Ik besloot om niet naar die plaats te gaan maar naar een plek die ik kende van onze fietstochten.
La plage de l’Espiguette. Een strand met een vuurtoren zo groot als een provincie in Nederland.
Zelfs met de auto kon je een kwartier achter de duinen doorrijden tot je op een plek kwam waar de toeristen al afgehaakt waren en alleen de diehards hun plekje gevonden hadden.
Ik parkeerde mijn bus zo dat ik vrij zat en rolde de luifel uit.
Poes, aan haar riempje, had meteen gebruik gemaakt van werelds grootste kattenbak.
Ik sloot alles af en Poes kroop in de schaduw onder de bus.
Tot straks Poes.
Alleen in korte broek, mijn T-shirt over mijn schouder, liep ik met blote voeten tussen de duinen door en na wat zwoegen, had ik de hoge duinen overmeesterd.
Ik maakte enkele foto’s en stuurde die naar de Meesteres.
Het strand wat honderden meters lang was, kilometers breed, was relatief leeg en enkele ogenblikken daarna ontving ik een bericht van de Meesteres.
Ik mocht mijn wandeltocht voortzetten maar dan zo naakt als mogelijk.
Daarbij doelde ze op mijn halsband en mijn gekooide pikje.
Er was geen kip in de buurt op het grote strand en ik liet mijn korte broek zakken.
Het was een fijn gevoel. Naakt, maar toch gekooid te zijn.
Daarbij, niemand die mij kende en ik genoot van mijn publieke, nou ja, publieke, wandeling als slaaf.
Ja, ik kreeg een erectie in mijn kooitje en elke keer als er een sliertje aanhing, likte ik het gretig op.
Het duurde lang voordat ik bij de branding was.
Ik legde mijn kleren op een hoopje en liep de zee in.
Heerlijke temperatuur en ik liep verder en verder.
Ik ging kopje onder en ik voelde me vrij.
Het was zolang geleden dat ik gezwommen had en nog langer geleden dat ik naakt gezwommen had.
Na enkele minuten was het goed geweest en ik kwam de zee weer uitgelopen.
Ik had mijn bril afgedaan en op mijn kleren gelegd en met het zoute water nog uit mijn ogen wrijvend, had ik niet gezien dat er een koppel aangelopen kwam.
Allebei naakt en flink gebruind door de zon liepen ze arm in arm door de branding.
Ik besefte me op dat moment niet dat ik mijn halsband nog droeg en mijn pik opgesloten was in het rode kooitje en zei vriendelijk, ‘Goedendag’.
Toen pas zag ik dat de ogen van de vrouw naar mijn kruis keken en ik besefte dat ik gekooid was.
Ze glimlachte vriendelijk, ‘Goedendag, mooi hoor’ terwijl ze naar mijn kooitje knikte.
Ik kon alleen uitbrengen ‘Dank U’ en liep verder.
Die ontmoeting, op het strand terwijl ik uit zee gelopen kwam, zal ik nooit vergeten. Dat was de eerste keer dat ik publiekelijk mijn onderdanigheid door middel van mijn kuisheidskooitje had getoond.
Het voelde goed. Na zovele jaren besefte ik pas dat ik me niet hoefde te schamen voor mijn slaaf zijn.
Uiteraard zou ik altijd op mijn hoede zijn tenslotte is niet iedereen zo openminded.
Met mijn blote billen ging ik in het zand zitten, knieën opgetrokken en voelde hoe mijn pikje weer stijf werd in het kooitje.
De siliconen prikkers deden hun werk en de pijn die het deed, veranderde in genot.
Het opdrogen zonder handdoek was lekker en enkele minuten later begon ik aan de terugtocht over het lange strand en de hoge duinen.
Boven op de duinen zag ik mijn campertje staan met de vrolijke luifel eraan.
In de wijde omgeving was niemand te bekennen en ik daalde de duinen af.
Poes, die lekker warm onder de auto lag, kwam eronder uit en snorde tegen mijn benen.
De avond begon in te vallen en nadat ik Poes voorzien had van alles wat ze nodig had, trok ik een biertje uit de koelkast en maakte mijn barbecue aan.
Een lekker stukje vlees erop, een heerlijke salade en zo, met het geruis van de Middellandse zee op de achtergrond, genoten Poes en ik van de prachtige omgeving.
De rust, het naakt zijn, de vrijheid.
Heel even dacht ik aan de mensen in de grote steden, in hun appartementen, herrie van de buren, kinderen die jankten, auto’s die te hard door de straat reden maar dat maakte snel plaats voor de rust die ik hier ervaarde.
Terwijl wij van de rust genoten kreeg ik een bericht binnen van de Meesteres.
Ze had mijn foto’s ontvangen en was een beetje jaloers dat ze er niet bij was.
Ik vertelde dat we de volgende ochtend weer richting de boerderij reden en er twee dagen over zouden doen.
Met een welterusten namen we afscheid en ik trok nog een flesje koud bier uit de koelkast, pakte Poes op de arm en liep naakt de duinen op.
Boven op de duin ging ik zitten, Poes op schoot en zo genoten we van een prachtige warme avond.
De volgende ochtend was ik op tijd op en na alles ingeladen te hebben, reden we weer achter de lange en hoge duinen, tot ons kempertje weer vaste grond onder zijn voetjes had.
In Grau du Roi stopte ik bij een bakker en omdat ik met mijn camper Franse nummerplaten heb, kon ik gewoon voor de bakkerij, op de stoep, parkeren.
Dat doen toch al die Fransen? Waarom ik niet?
Poes keek mij na toen ik de bakkerij inliep en een knappe bakkersdochter vroeg wat ik wilde bestellen. Ik bestelde een baguette en een paar croissants en rekende af.
Ze keek over mijn schouder naar mijn camper en Poes die stond met zijn pootjes tegen het raam naar ons te kijken.
‘Is dat uw poesje?’ vroeg ze lief.
Ik glimlachte, ‘Ja, dat is mijn poes.’ Wat er in mijn hoofd afspeelde wat ik wilde vragen zullen we maar niet opschrijven.
Ik groette het leuke ding en ze keek me niet aan maar zwaaide naar mijn kat.
Het is wat met die bakkersvrouwen, zeg.
Ik legde het brood in de auto en we reden het dorp uit.
Poes had zich weer genesteld op de stoel en had haar brommer weer aan.
De zon scheen op haar velletje en Poes kennende, hield ze wel van een warm velletje.
Op ons gemak reden we naar het noorden over de route départemental, lekker binnendoor.
Rond de klok van vieren, zocht ik een plekje bij een riviertje, pakte de benodigde spulletjes uit en we waren weer geland.
Lekker een glaasje drinken en wat eten en de volgende morgen, op tijd vertrekken en naar huis.