Hoofdstuk

Ik hou me niet veel bezig met het weer maar zoals ik begrepen heb, was het in heel Europa aangenaam winterweer en waar ik woon, in de Ardèche in Frankrijk, waar winterbanden en het bij hebben van sneeuwkettingen verplicht is, klom de temperatuur op naar de 18 graden in Februari.
Overdag stookte ik nog eens niet en ‘s avonds de houtkachel voor de gezellige en aangename warmte.
Nee, het was ‘s ochtends nog te koud om op de fiets brood te halen dus deed ik dat met de auto.
Ik stopte voor de bakker en zag de luifel voor de winkelraam nog omlaag was.
Op de deur prijkte een papiertje. Gesloten tot 20 februari in verband met ziekte.
Ik moest grinniken. De bakker was ziek maar ze wisten nu al dat hij snel weer op de been zou zijn. Daarbij, het sowieso vermelden van ‘waarom’ ze dicht zijn.
Nou gebeurde dat hier wel vaker, zo wilde ik ooit bij een opticien een nieuwe bril halen en daar hing een briefje, ‘vanmiddag gesloten, ik heb een afspraak met de dokter.’
Het klonk allemaal alsof we vijftig jaar terug in de tijd gingen.
Maar goed, de bakker en zijn vrouw hadden de toko dicht gegooid en de enige andere bakker in het dorp, was wel open.
Daar was het dan ook een drukte van belang en ik wachtte netjes op mijn beurt.
Met mijn stokbrood onder de arm, verliet ik de bakkerswinkel en reed naar huis.
Op dat moment, klingelde mijn telefoon.
Het was geen spraakoproep want die kon ik ‘handsfree’ aannemen in mijn bus maar een tekstoproep.
Die zou ik wel lezen als ik thuis was.
Ik parkeerde mijn auto op de parkeerplaats.
Poes kwam aangelopen en samen liepen we naar huis.
Poes met zijn korte voetjes nam de tijd en ik hield voor haar de poort open.
Een grote stalen poort, voorzien van een vrolijk raamwerk zodat de honden er niet door konden maar er voor een kat, genoeg plaats was.
Terwijl ik de poort openhield, sprong Poes niet door de gereedstaande opening maar door de poort zelf.
‘Ja zeg, ik sta hier toch niet voor joker?’
Poes miauwde een keer en liep verder.
Ik trok de poort dicht en legde het brood weg.
Met een kop koffie in de hand, zette ik mijn computerscherm aan en keek van wie ik een bericht had.
Het kwartje viel nog niet maar toen ik verder las, begreep ik dat ik een bericht had gekregen van de Belgische kennissen die Miss D. op internet ontmoet had.
Het was Luc, de partner van Meesteres Nadine, die mij aanschreef.
“Goedendag Tom, wij hebben jouw naam doorgekregen van Miss D. en jij zou beschikbaar zijn als Nederlandstalige slaaf in het zuiden van Frankrijk.
Daarom stel ik voor dat wij een datum afspreken om elkaar te ontmoeten.
Zou jij zaterdag over twee weken kunnen?
Omdat ons huis moeilijk te vinden is, stel ik voor dat wij afspreken in het kleine plaatsje ‘Le Muy’ in het centrum. Als er iets tussenkomt, laat maar weten. Groetjes Luc.”
Ik was het helemaal vergeten maar nu schoot het me weer te binnen.
Over twee weken? Tja, dat zou geen probleem zijn.
Ik moest wel wat regelen voor Poes. Het leek me beter als Poes maar even thuis bleef en de buurman op haar zou passen.
Ik dronk mijn koffie op en liep even naar de buurman waar ik hem verzocht om even op Poes te letten als ik er niet was.
‘Geen probleem. Poes is overdag toch buiten en dan eet die maar hier wat mee. ‘s Avonds doe ik de deur wel open dan kan ze gewoon in jouw huis slapen.’
Zo, dat was geregeld.
Thuis begon ik wat koffers en tassen klaar te zetten en heel langzaam aan begon ik die te vullen met kleren die ik voorlopig niet nodig had.

‘Le Muy’ ging door mijn hoofd. Kwam me zo bekend voor.
Ik opende internet en begon te zoeken waar het precies lag.
Het duurde niet lang of ik had het gevonden en toen ik de locatie zag, kreeg ik een glimlach op mijn gezicht.
Le Muy is een klein dorpje vlakbij Saint Tropez en ja, ik ben daar al ooit geweest.
Toen ik een jaar of dertig was, vrijgezel, was ik bevriend met een Nederlands stel, heel aardige man en een bloedmooie blonde vrouw.
Zij gingen elk jaar naar St. Tropez op vakantie. Nee, niet als elitair stel maar gewoon met de caravan op de camping.
Ik herinnerde mij dat in de kroeg ze mij uitnodigde om ook een keer daar naar toe te komen.
Wij hadden toen al de boerderij waar ik nu woon en zodoende nodigde ik hun uit om eerst naar de boerderij te komen en daar enkele dagen te blijven om daarna door te rijden naar St. Tropez.
Zo gebeurde het en nadat we enkele dagen in de bergen waren geweest, reden we gezamenlijk naar het zuiden.
Ik had toen een heel unieke Toyota sportwagen, heel speciaal gekleurd die er volgens mij maar enkele waren.
In elk geval, mijn auto trok aandacht en dat was niet omdat ik erin zat.
Ik reed achter hun aan van de boerderij naar het zuiden en in het kleine dorpje, Le Muy, parkeerde ik mijn auto op het door platanen omgeven grote zanderige plein.
Duidelijk Zuid Frans. De warmte straalde ervan af en in de schaduw van de plantanen, waren enkele oudere dorpsbewoners aan het jeu de boulen.
Hoe Frans wilde je het hebben.
Ik parkeerde mijn auto met de neus naar een hotelletje toe tussen twee bomen en liep de serre van het hotel binnen.
Het duurde niet lang of ik had een kamer geregeld voor mij en mijn vrienden waren ondertussen doorgereden naar hun camping.
Nadat ik mij genesteld had, ging ik in de serre zitten waarvan de grote ramen open stonden en bestelde een biertje.
Heerlijk genietend van het koude vocht keek ik uit over het plein.
Ik bestelde er nog een en de eigenaar bracht nog een koud glas bier.
Langs mij zat een man alleen aan tafel en die begon spontaan tegen mij te praten. ‘U bent hier op vakantie?’ vroeg hij.
Ik vertelde hem dat ik enkele dagen hier zou verblijven en een beetje rond zou kijken.
‘U heeft een apart accent’ zei hij. ‘Waar komt u vandaan?’
Ik dronk mijn glas leeg en glimlachte, ‘Raad maar eens?’
De man nam een slok van zijn glas bier en ik bestelde twee biertjes voor ons.
‘Het klinkt alsof u uit België komt maar dat is het niet. Komt u uit de Ardèche?’
Ik keek de man verbaasd aan ‘Waarom Ardèche?’
Ondertussen was de eigenaar met de twee biertjes bij de tafel aangekomen en tikte de man op zijn schouder, ‘Daar’ wees hij naar buiten waar mijn auto stond, ‘Daar, staat zijn auto´.
De man keek naar buiten, zag mijn auto met knalgele kentekenplaten staan en heel klein op de motorkap stonden de letters van ‘Toyota’, zei verwonderd ‘Komt u uit Japan?’
Iedereen schoot in de lach en het ijs was gebroken.
Uiteindelijk maakte de hoteleigenaar met tranen in zijn ogen duidelijk dat ik uit Nederland kwam.
‘Maar u heeft wel een Ardèche accent’ zei hij nogmaals.
Ik legde hem uit dat ik daar veel kwam en misschien zodoende het een beetje overgenomen had.
Nadat ik enkele biertjes gedronken had, daar, besloot ik om me te gaan opfrissen voor het avondeten.
We zouden met z’n drieën in een restaurant gaan eten.
Ik nam een douche en omdat ik toch tijd genoeg had, ging ik even liggen.
Het was toen heel heet. Tja, St. Tropez in de zomer is natuurlijk geen bergklimaat zoals wij hadden in de bergen.
Maar goed, ik kon te voet naar het restaurant en natuurlijk was ik veel te vroeg.
Ik ging aan de bar zitten, bestelde een biertje en binnen enkele ogenblikken kwam ik weer in gesprek met een man.
Ik trok ze aan kennelijk want als ik ergens niet naar op zoek was, was het een man, alleen.
Maar goed, we kletsen wat en dronken een glas en plotseling vroeg hij mij ‘Heb je zin om mee te gaan naar een feestje vanavond?’
Och, een feest laat ik niet gauw schieten en ik dacht, misschien een leuk idee om na het eten met mijn Nederlandse vrienden naar toe te gaan.
‘Waar is het feest?’ vroeg ik hem.
‘Op een afgelegen strand, niet ver van hier.’
Ik zag het al voor me, een beachparty met leuke mensen die gewoon genoten van het prachtige zomerweer en avonden.
‘Maar eh, hoeveel man komen er dan? ‘ vroeg ik nieuwsgierig.
Hij legde een hand op mijn schouder en zei terwijl hij zijn hoofd schuin hield ‘wij tweetjes, is dat niet gezellig?’
Ik schoot in de lach en gelukkig kwamen net mijn vrienden eraan.
‘Sorry, ik moet aan tafel.’
Tot zover mijn herinneringen aan het plaatste ‘Le Muy’ .
Het lot heeft ervoor gezorgd dat ik binnenkort daar weer naar terugkeer.

De bakker was genezen en vanaf dat moment begon ik me niet goed te voelen.
Ik was moe, lusteloos en zelf voelde ik me ook niet heel lekker.
Geen idee waar het allemaal door kwam.
Ik voelde me grieperig, de ene keer transpireerde ik hevig en de andere keer had ik het koud.
En dat nét op het moment dat ik uitgenodigd was om te gaan uit eten door vrienden.
Niet alleen uitgenodigd maar ook nog eens volledig betaald.
Ik had enkele weken van te voren hem geholpen en in Frankrijk is het dan normaal dat je, mits het niet te gortig is natuurlijk, je betaald wordt met een dineetje.
We spraken af rond half acht en ik was uiteraard op tijd. Ik dronk enkele biertjes, niet teveel want de avond zou nog lang worden.
Ik nam een klein slokje en van het ene moment op het andere, voelde ik me ziek worden. Ik had net een fles wijn besteld en betaald maar had geen tijd meer om op het wisselgeld te wachten.
In een sprintje rende ik naar het toilet en sloot mezelf in.
Het ging van kwaad tot erger en ik kon niet meer blijven staan en viel om.
Ik voelde me zo beroerd en pas na een tiental minuten kon ik me herpakken.
Blijven was geen optie. Ik liep het toilet uit, pakte mijn jas en ging buiten op de trap zitten.
Stuurde een berichtje dat ik ziek was geworden en net op dat moment kwam mijn vriend naar buiten gelopen om een sigaretje te roken.
Ik vertelde hem dat ik doodziek was en hij vroeg of ik naar huis gebracht wilde worden.
‘Nee, ik fiets wel. De frisse lucht zal me goed doen.’
Ik excuseerde me en begon aan de terugweg.
Hoe verder ik kwam, hoe beter het ging.
Naderhand, toen ik thuis gekomen was, stuurde ik een berichtje dat ik goed aangekomen was en ik weer wat opgeknapt was.
Ik baalde als een stekker.
Net een keer uitgenodigd worden en dan moeten verzaken omdat ik ziek werd.
Daarom besloot ik om maar op tijd naar bed te gaan en hopelijk was het de volgende dag wat beter.