Hoofdstuk

Het heeft toch nog enkele dagen geduurd voordat ik me weer helemaal top voelde.
Ik bleef hoofdpijn houden en daar had ik nooit last van gehad maar ook dat trok langzaam weg.
De bakkerij was gelukkig weer open en ik denk dat ze speciaal voor mijn eerste bezoek, een blouse met een wat diepere inkijk had aangetrokken.
Nee, grapje. Maar ze zag er weer zoals altijd verzorgd uit.
Ondertussen had ik met de buren geregeld dat Poes kon blijven waar ze was en ik had mijn koffertje en tas met ‘speelgoed’ ingepakt en al in de auto gelegd.
Och, mocht het niets worden, dan kon ik altijd met mijn camperbusje een paar dagen aan zee gaan staan en genieten van de prachtige omgeving was mijn instelling.
Die vrijdag, de dag van vertrek, liep ik de badkamer in en scheerde mezelf. Controleerde mijn lichaam of ik overal netjes glad was en na mijn scheerbeurt, nam ik snel een douche voordat ik me aankleedde.
Omdat ik op de hoogte was wat de gastdame en heer van mij verwachtte, trok ik een mooi nieuw transparant slipje aan. Het paste perfect en mijn kleine piemeltje werd strak omsloten door het dunne stof.
Ik kleedde me verder aan en liep naar beneden.
Poes was al wakker en wilde naar buiten. ‘Goedemorgen Prinses, wil je naar buiten?’ Die vraag werd met een miauw en een kopje tegen mijn benen beantwoord en dat beantwoordde ik weer met een aai over d’r bolletje.
Ik deed de deur open en ze sprintte naar buiten.
Ondertussen was de koffie klaar en met mijn kop in mijn hand, liep ik mijn kantoor in.
Startte mijn computer en even later deed ik wat ik elke ochtend deed, de kranten lezen.
Pfff, in Nederland waren weer enkele groepen buitenlanders met elkaar in de haren gevlogen en tegelijkertijd een halve buurt en vele auto’s in brand gestoken.
Ik heb dat nooit begrepen trouwens. Ik ben ook geëmigreerd en dan is het toch logisch dat ik me moet aanpassen aan de regels en gebruiken die in dat land gelden?
Ik ben toch ‘te gast’ in dit mooie land?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen racist maar ik vindt het zo raar dat ze in een ander land gaan wonen en dan moeten de gastheren en dames zich maar aan hun aanpassen?
Wat ze achter de voordeur doen, moet iedereen voor zich weten. Daar weten wij als BDSM’ers toch alles van?
Als ik nu besluit om te gaan emigreren naar een van de Islamitische landen, mag ik dan ook alles doen wat ik in Nederland in de publieke ruimten mag doen?
Als gast moet je je aanpassen en dat weet ik maar al te goed in een klein hecht dorpje in de Franse Ardèche.
Maar goed, ik bekeek de route eens goed en had al besloten om lekker géén snelweg te nemen.
Op mijn gemakje, muziekje aan, binnendoor te rijden.
Ik zette mijn kopje in de wasbak, liet het vol water lopen en pakte de laatste reistas die ik nog nodig had, op en liep naar buiten.
Ik sloot de deur achter me dicht en bij de buurman stopte ik even.
Ik had nog een grote zak met kattenbrokjes, daar konden ze met z’n tweeën wel enkele weken van eten.
‘Nou, tot binnenkort’ zei ik tegen de buurman en ik pakte Poes op, gaf haar een dikke knuffel en liet ze weer los.
Die vermaakt zich wel een tijdje zonder mij.
De tas gooide ik achter in de bus en nadat ik plaats genomen had, startte ik de bus en liet hem achteruit de parkeerplaats afrollen.
‘à bientôt’ riep ik en enkele ogenblikken later begon ik aan mijn nieuwe avontuur.
Het was een zonnige dag en op m’n gemak reed ik door het prachtige zuid-Franse land.
Ik had vooraf een toeristische route in mijn navigatie gezet en zou zodoende ook door de Gorges d’Ardèche komen.
Bovenlangs zou ik rijden en omdat ik toch tijd genoeg had, stopte ik boven op één van de parkeerplekken en parkeerde mijn bus.
Ik trok de handrem aan en glimlachte.
De laatste keer dat ik hier was, stond er een Duitse familie de afgrond in te kijken.
Ik vroeg me af waar ze toen naar keken toen er een Fransman glimlachend naar me toe kwam en zei terwijl hij knipogend en wijzend naar de Duitsers wees, ‘handrem vergeten, Mercedes naar beneden.’
Ik glimlachte maar kon me goed indenken hoe je je dan moet voelen als je een dure Merc achteruit de ravijn in ziet rollen.
Ik pakte een stoeltje uit de bus en ging lekker zitten genieten van mijn kop koffie, croissantje en het mooie uitzicht.
Een klein kwartiertje later had ik mijn koffie en croissantje op en besloot weer verder te gaan.
Ik moest nog een stuk klimmen maar daarna was het naar beneden tot aan de Middellandse zee.
Toen ik net het hoogste punt over was, kwam er een grote takelwagen naar boven gereden.
Ahh, de redders van de Duitsers. Nouja, redders, die auto kon afgeschreven worden als die een paar honderd meter naar beneden gekukeld is.
Ik reed lekker verder en bij Orange stak ik de autoroute over en keek een keer naar links en rechts.
Pfff, wat een hoeveelheid auto’s.
Wat ben ik blij dat ik mijn bedje achterin heb en kan stoppen wanneer ik wil.
Zoals ik al zei, ik ben één keer in Le Muy geweest.
In St. Tropez meerdere keren maar dat is niet mijn ding.
Dat opgeblazen gedoe wie de grootste en dikste heeft, was niet aan mij besteed.
Leuk om te zien, maar daarna ver er van wegblijven.
Ik moet zeggen dat ik me niets meer van Le Muy en omgeving herinner op de zandvlakte in het centrum met de platanen erom heen, na.
De aanvliegroute, geen idee hoe vaak ze die veranderd hebben.
Ik kon er geen touw aan vast knopen.
In die periode dat ik hier voor het laatst was, had ik wel een mobiele telefoon in mijn auto maar dat was een ATF-2 modelletje en daar kon alleen mee gebeld worden.
Ik reed het bordje Le Muy voorbij en na enkele honderden meters draaide ik af en ja, nu herkende ik de plek.
Ik reed een vierkantje om het plein heen en besloot mijn bus in de schaduw te parkeren.
De motor zette ik af, duwde de deur open en de hitte kwam zelfs in dit jaargetijde me al tegemoet.
Ik pakte een flesje water en nam enkele slokken. Gooide de deur dicht en klikte de bus op slot.
Ik keek eerst een beetje rond maar het was compleet nieuw voor mij.
Ik liep enkele platanen voorbij, keek of ik het hotelletje terug kon vinden maar zag het niet.
Daarop besloot ik een stukje te lopen en na enkele honderden meters kwam ik bij een serre-achtige uitbouw aan waar de ramen helemaal van witgekalkt waren.
Er verscheen een glimlach van herkenning op mijn mond.
Ik liep naar de gekalkte ramen en zag dat er nog een achterblijfsel te zien was van de letters ‘Hotel’.
De naam was onleesbaar geworden.
Ik draaide mezelf met de rug naar het hotel toe en alsof ik terug in de tijd ging, zag ik mijn metallic blauwe sportwagen tussen de bomen staan.
Ik was gek op die auto. Zo speciaal, zo mooi.
Och, nou zou een ouwe gek zijn in zo’n mooie wagen en die zijn juist leuk voor de jeugd.
Ik was tevreden met mijn campervenneke.
Maar, even voelde ik me weer terug in de tijd.
Ik liep nog een stukje verder en op de hoek van het plein was een kroegje die zijn stoelen buiten had staan.
Ik besloot even te gaan zitten en al snel kwam er een vriendelijke dame mij vragen wat ik wilde drinken.
‘Een lekker koud glas bier, alstublieft’ en ze draaide zich om om mijn bestelling te gaan halen.
Ondertussen pakte ik de telefoon en belde Luc op dat ik gearriveerd was.
‘Ahh, da’s mooi. Ik ben er over een klein kwartiertje.’
De juffrouw kwam teruggelopen en zette het koude glas bier op het tafeltje.
Haar witte blouse was redelijk ver losgeknoopt en een korte blik in haar decolleté zag ik een glimps van haar mooie borsten die door een parelwit bh’tje, op hun plaats gehouden werden.
Wat zijn vrouwen toch prachtige wezens. Helemaal niet gek dat ik er zo gek op ben.
Ik nam een flinke slok bier en liet me achterover zakken.
In de verte waren een stel oudere mannen, zoals dertig jaar geleden, aan het jeu de boulen.
Zoals in een Zuid-Frans dorpje hoort.
En horen deed je ze. Zelfs hier aan de andere kant van het plein hoorde je de vrolijke en verbaasde reacties als er weer eentje beter gooide als de vorige.
Geen kwaad woord, geen gevloek, gewoon een stel mannen die plezier hadden met een eenvoudig spelletje jeu de boule.
Het geluid van de mannen werd langzaam overstemd door het geluid van een auto.
Ik keek waar het geluid vandaan kwam en ondanks dat het dichterbij kwam, zag ik nog niets.
Ik ging recht zitten en het geluid naderde.
Plotseling, uit een klein weggetje aan mijn linkerhand kwam een uit de kluiten gewassen Landrover het plein opgereden.
Het was duidelijk wie er steroïden reed want die landrover stond wel heel hoog op zijn wielen.
De jeep werd tussen enkele platanen geparkeerd en een vitale zestiger sprong uit de jeep.
Dat moest Luc zijn en ik stond op en zwaaide.
Hij zag me en kwam naar me toe gelopen.
Zijn hand uitgestoken , ‘Goedemiddag Tom, makkelijk kunnen vinden?’
We gingen zitten en ik vertelde met wat hulp van mijn Franssprekende navigatie-miep in mijn auto, was het geen enkel probleem geweest.
We bestelde nog een glaasje drinken en nadat we een beetje bijgekletst waren, zei Luc, ‘Zo, zullen we dan? Rij jij maar achter mij aan dan zijn we er zo.’
Ik rekende af, liep naar mijn bus en Luc stond al te wachten.
Enkele minuten later reden ik achter Luc het dorpje weer uit en weer richting het noorden.
Een kleine tien kilometer verder stopte Luc aan de kant van de weg en stapte uit.
Hij opende een verroeste slagboom en reed zijn auto eronder door en gebaarde mij hetzelfde te doen.
Hij liet de slagboom achter mij zakken, kwam langs mijn auto gelopen en zei, die is altijd open maar we hebben liever geen pottenkijkers op ons domein.
Hij klom weer in de jeep en reed verder het pad af met aan beide kanten grote cipressen.
Het was een niet zo’n goed pad maar met een gewone personenauto was het te berijden, zij het langzaam.
Ik vroeg me dan ook af waarom hij in hemelsnaam zo’n hoog op z’n poten staande jeep voor nodig had.
Na enkele honderden meters door de cipressenhaag gereden te hebben, werd het lichter en kwamen we aan op een binnenplaats van een echt oude wijnboerderij.
Luc parkeerde zijn jeep voor de woning en sprong eruit.
Hij gebaarde mij met mijn auto hem te volgen en een eindje verder ging er een grote houten poort, elektrisch open en Luc gebaarde mij mijn bus naar binnen te rijden.
Ik moest wennen aan het licht, oftewel gebrek ervan en toen ik weer een beetje zag, zag ik overal doeken.
Het was een garage waar vele auto’s geparkeerd stonden die allemaal bedekt waren met een grote deken om ze tegen het stof te beschermen.
‘Laat hem hier maar staan, hier staat hij goed. Laat de sleutels er maar op zitten mocht iemand hem moeten verplaatsen.’
Ik stapte uit en liep achter Luc de garage uit, het felle zonlicht in.
‘Kom, dan stel ik je voor aan Nadine.’
Samen liepen we onder een boog door die de twee helften van het huis met elkaar verbond en toen we door de poort kwamen, werd het in een keer een ander gezicht.
Het boerenkarakter aan de voorkant van het huis stond in schril contrast met de perfect aangelegde groene tuin met zwembad en diverse afdaken waar lounge stellen stonden en onder een ander weer een lange houten eettafel met barbecue.
Het was duidelijk dat er niet naar de kosten gekeken was toen deze luxe tuin ingericht was.
Luc liep voor me uit en draaide linksaf naar een afdak waar een loungeset staat.
‘Nadine, de slaaf is gearriveerd.’
Ik schrok van de aankondiging maar wist natuurlijk dat het zo wel was.
Vanuit een lange ligstoel kwam een dame overeind die een glossy op het zijtafeltje legde en op de rand van de bedbank ging zitten.
Ze zuchtte een keer diep en zei, ‘Hallo, heb je het gemakkelijk kunnen vinden?’
Ze pakte haar zonnebril van haar hoofd en haar felblauwe ogen keken mij aan.
Zo indringend, zo vernietigend, zo overheersend.
Ik stotterde, ‘eh, ja Mevrouw. Met de hulp van uw man, eh , wel.’
Ze kwam overeind. Ik zag alleen haar voeten en enkels.
Gouden enkelbandjes om elke enkel en knalroze nagellak.
Haar voeten waren ietwat gerimpeld en door de zon flink bruin.
Ik voelde dat ik trilde over heel mijn lichaam.
Ze legde haar zonnebril aan de kant en legde haar grote rieten hoed op het tafeltje. Haar korte blonde haren staken sterk af tegen haar gebruinde huid en de felblauwe ogen.
Ik heb ooit eerder iemand gezien met zulke ogen.
Zo mooi.
Ze liep op me af en tilde met één vinger mijn kin omhoog.
‘Dus jij bent uitgekozen om mijn slaaf te zijn?’
Ik keek naar Luc zonder mijn kin van haar vinger te halen en zag dat hij zijn ogen gesloten had.
‘Ja Mevrouw.’
‘Goed zo. Zie je die stoel?’ terwijl ze wees naar een oude houten eetkamerstoel.
‘Ja Mevrouw.’
‘Kleed je uit op je slipje na. Hang je kleren over die stoel en kom dan weer voor me staan.’
Ik draaide me snel om en liep naar de stoel.
Ik deed mijn schoenen en sokken uit en maakte mijn spijkerbroek los.
Ojee, ik had een van mijn transparante damesslipjes aan. Wat zou ze daarover zeggen?
Ik had geen tijd meer om te veranderen en daarom trok ik mijn polo uit en hing die ook over de stoel.
Met mijn handjes gevouwen voor mijn slipje, liep ik terug naar de plek waar ik weer voor de Meesteres kwam te staan.
‘Handen achter je hoofd, vingers in elkaar gevouwen’ beval ze.
Ik gaf mijn, heel even beschermde plekje vrij en vouwde mijn handen achter mijn hoofd.
Ik voelde hoe haar handen mijn lichaam aftastten en speciaal de plekjes waar een ‘normale’ man haargroei had.
‘Je bent netjes geschoren, daar hou ik van’ zei ze.
Haar ogen gingen over mijn borst, buik naar mijn transparante slipje waar mijn klitje geen enkele aanstalten deed om wat groter te worden.
Nee, het trok zelfs naar binnen om zich aan het zicht van de Meesteres te onttrekken.
Ze keek me aan en glimlachte.
‘size doesn’t matter when it’s living in a cage’ lachte ze.
Ze graaide in een tas en haalde er een kooitje uit zoals ik gewend was om te dragen.
Ze wierp het mij toe en zei, ‘Doe deze zo snel mogelijk aan, stel het goed af en lever de sleutels in.’
‘Dank U Mevrouw’ antwoordde ik snel.
Ze draaide zich om en zei ‘Vanaf nu is het Meesteres voor jou, begrepen?’
Ik knikte en antwoordde ‘Ja Meesteres.’
‘Goed zo. Luc, breng hem naar zijn verblijf en zorg dat hij de volgende keer volgens onze normen hier weer verschijnt.’
De Meesteres nam plaats op haar ligbed en pakte de glossy weer op en las verder.
‘Kom’ zei Luc, dan breng ik je naar je verblijf.
Ik pakte mijn kleren van de stoel en halfnaakt sprintte ik achter hem aan.
Mijn avontuur was begonnen.