Hoofdstuk

De reuma haalde jou soms helemaal onderuit. Alleen symptoombestrijding, meer was er niet. Het immuunsysteem werd met medicatie kunstmatig onderdrukt, zo werd jouw ziekte bestreden, de enige manier zo bleek.
Het immuunsysteem opzettelijk verzwakken om een ziekte te bestrijden, hoe paradoxaal kan het zijn. De reuma werd beter maar bacteriële ontstekingen staken steeds weer de kop op.

Ondanks het leed was je moedig en altijd enthousiast. Ik mis jou nog elke dag, jouw brieven, daar zag ik steeds naar uit. Ik heb geen smartphone, ik heb geen van al die face-whats-insta-twit dinges. Zeven jaar lang hebben wij elkaar niet kunnen zien. Noodgedwongen moesten wij ons beperken tot communicatie met e-mails. Dan kwam dat laatste, korte, verontrustend bericht. Dan begrijp je de stilte... zo stond er te lezen. Nog vier onbeantwoorde berichten heb ik verzonden… ik had geen hoop meer. Ik zocht en vond op internet jouw overlijdensbericht. Het was jij want ik herkende de namen van je kinderen en kleinkinderen in dat bericht. Het deed mij zo zeer en dat is tot vandaag zo. Het doet mij zo zeer dat ik je nooit meer zal terugzien.

Terugzien over de dood heen, het is zo fijn als mensen daarin kunnen geloven… maar ik kan het niet. Terugzien, zonder lichaam dan, alleen de nabijheid voelen.
In mijn dromen “zie” ik soms mensen maar ik zie nooit hun aangezichten, ik zie nooit lichamen. In mijn dromen ervaar ik enkel hun nabijheid. Dromen kan ik wel.