Hoofdstuk

De volgende dagen deed ik braaf wat me opgedragen was en ondanks dat ik elke minuut van de dag eraan herinnert werd dat ik opgesloten zat, begon ik het plezierig te vinden.
Het idee dat ik onder controle stond zorgde ervoor dat ik me de hele dag geil voelde en ja, dat voelde lekker aan.
Zelf bij een fantasieloze uitzending op TV, gebeurde het ooit dat het klitje begon te reageren en zich tegen het kooitje verzette.
Ik vertelde dat tegen de Meesteres en die lachte.
Zij had er kennelijk al vaker van gehoord en zei, ‘Dat doet het altijd in het begin. Na verloop van tijd zal jouw lichaam eraan wennen en zal het klitje ook niet meer reageren. Daar gaat een tijd overheen maar dat is toch wat we willen?’
Ik glimlachte toen ze zei ‘dat is toch wat we willen?’
Alsof ik daar iets over te zeggen had.
Nee, de tijd dat ik ‘gewone’ seks zou hebben, was voorbij. En dat wist ik ook.
Eindelijk werd ik behandeld zoals ik al veel eerder behandeld had moeten worden.
Als een slaaf. Als een dienaar die anderen moet plezieren en daaruit zelf genot ervaart.
Op het moment van schrijven dacht ik na hoelang het geleden was dat ik een dame of vrouw geneukt had.
Nee, ik vertel het niet. Ik schaam me dood.
Zelfs aftrekken was verleden tijd en als ik een orgasme mocht ervaren, dan was het vaak een ruined orgasme. Het produceren van sperma zonder het ultieme genot ervaren.
Zo bleef ik geil om te dienen.
En ja, dat deed me goed.
Ik vroeg me af hoelang het zou duren voor het klitje zou stoppen met reageren maar zoals de Meesteres al had gezegd, ‘daar kan een tijd overheen gaan’.
Het kooitje bleef braaf aan en op een gegeven ogenblik, toen ik net terugkwam van de bakker, kwam er weer een berichtje binnen.
‘J’ai un message pour toi’ riep mijn telefoon. De bekende ringtone als er een berichtje van de Meesteres was gekomen.
Ik riep naar mijn telefoon ‘Even geduld, ben even een kop koffie aan het pakken. Ik kom er zo aan.’
Tja, als je langere tijd alleen bent, gebeuren er rare dingen in het hoofd.
Zelfs praten tegen een ringtone behoort daartoe.
Maar, ik schonk snel mijn koffie in en haastte me naar het kantoor.
Zette het scherm aan en terwijl ik een slok van mijn koffie nam, opende ik het bericht.
‘Goedemorgen slet, hoe is het? Nog steeds netjes je kooitje aan? Ik ga ervan uit dat het een ‘ja’ is want anders had je het mij wel laten weten.
Omdat het een ‘ja’ is heb ik besloten dat we een stapje verder gaan.
Je hebt, voor je op het bureau, je doosjes met je spout liggen.
Ik wil dat je het mooi schoonmaakt en inbrengt.
Als de spout geplaatst is, doe je er een dun ijzerdraadje door en bevestigd dat aan het kooitje. Zodoende zal het kooitje gezekerd zijn.
Op dit moment is een echte verzegeling nog niet nodig omdat, voor het slapen gaan, de spout weer verwijderd wordt.
Morgenvroeg, opnieuw plaatsen.
Laat maar weten als de spout geplaatst is en uiteraard, vergezeld van een mooie foto. Tot later, groetjes.’

Het was al een tijdje geleden dat ik de spout gebruikt had.
Voor degene die niet weten wat dat is, een spout is een hol buisje dat in de penis geduwd wordt en door middel van een ringetje, revet, het buisje in de plasbuis houdt. Het inbrengen is de eerste keer een beetje angstig maar na een paar keer, weet je hoe het werkt en kan het niet meer fout.
Om het te verwijderen, geldt hetzelfde, maar na verloop van tijd, lukt het veel gemakkelijker.
De spout kan als een vervanger gezien worden voor een Prince Albert piercing maar dan zonder te piercen.
Ik pakte de spout en het ringetje en liep naar de keuken.
Eerst in kokend water en daarna goed schoonmaken met pure alcohol voordat je het inbrengt.
Het duurde niet lang of de spout en revet, zaten op zijn plek en met een ijzerdraadje, bevestigde ik de spout aan het kooitje.
Ik maakte een foto van het opgesloten pikje en stuurde die naar de Meesteres.
Een ander voordeel, nouja, voordeel niet echt, was dat het bewegen van het klitje in het kooitje verhinderd werd.
Het klitje werd nu stabiel in het kooitje op zijn plek gehouden en kon niet meer glijden.
Het enigste genot wat ik had als ik opgesloten was in het kooitje werd me op deze wijze ontnomen.
Die middag deed ik mijn gewone huishoudelijke werkzaamheden en ik moet zeggen, voor de tijd van het jaar was het koud.
De zon scheen wel en dan was het goed te hebben maar in de schaduw was het beduidend frisser.
Maar, ik snoeide weg waarvan ik dacht dat weg mocht en liet staan waarvan ik dacht dat het misschien wel een plantje zou kunnen zijn.
Nee, tuinieren is niet echt iets voor mij en elk jaar haal ik veel, heel veel geraniums om wat kleur te krijgen in de tuin.
Voor de winter invalt, maak ik de potten weer leeg en gooi alles de vuilnisbak in.
Ik had al een kleine dertig geraniums gehaald maar volgende week zou ik er nog een stuk of dertig halen. Dat zou genoeg moeten zijn.
Nee, gepot had ik ze nog niet want dat is een beetje vroeg voor de tijd van het jaar.
Na een middag flink geploeterd te hebben kreeg ik een mailtje binnen.
Het was een mailtje van een kennis van mij, een Belg die 20 kilometer verderop woonde maar nu tijdens de wintermaanden, naar Portugal was vertrokken.
Hij verwachtte een pakketje en of ik kon kijken of er een aangetekend schrijven in de brievenbus lag.
Nou ja, hij bracht het anders. Hij deed voorkomen of de stroom van zijn huis was uitgevallen en dat daardoor de diepvries stil gevallen zou zijn.
Ik wist wel beter want ik had allang gezien dat hij wel een diepvries had, tijdens een vorig bezoek aan zijn huis, maar die was niet aangesloten.
Ik had helemaal geen zin om daar een discussie over te beginnen en antwoordde hem dat ik wel zou gaan kijken in de loop van de week.
Hij woont dan misschien maar 20 kilometer ver maar door de bergen, en omhoog, is dat dik drie kwartier rijden.
Ik woon op 600 meter hoogte en zijn huis staat op 1300 meter hoogte en dat houdt in dat het bij hem veel kouder is als bij mij.
Ik heb ongeveer 6 à 7 maanden echt mooi zomerweer en hij, op 1300 meter, maar 2 à 3 maanden.
Maar goed, die avond peuterde ik mijn spout er weer uit, maakte hem schoon en ging op tijd naar bed.
Het kooitje bleef aan en daar was ik ondertussen ook al aan gewend.
De volgende ochtend hoorde ik Poes miauwen en besloot om ook maar op te staan.
Na mijn ochtendritueel liep ik naar beneden, ‘Goedemorgen Prinses, wil je naar buiten?’
Poes liep tegen mijn been aan, ik deed de deur open, Poes sprint naar buiten en twee meter verder, de handrem erop.
Ze kijkt om alsof ze wil zeggen, ‘ik ben buiten pap.’
Nou, ik doe de deur dicht en zet de koffie aan.
Terwijl de koffie pruttelt, maak ik de spout schoon en druk hem er weer in.
Nog voor de koffie op mijn bureau staat, ben ik geplooid en getooid voor een nieuwe dag.
Even de krantenkoppen doornemen.
Ik heb me, ook vanwege mijn gezondheid, voorgenomen om me niet meer druk te maken in mijn leven.
Ik blijf graag op de hoogte van de ontwikkelingen en lees dan de Nederlandse kranten online.
Kennelijk heeft de ‘Efteling’ een tekort aan aandacht.
Die zielige Doornroosje die ineens een boob job krijgt terwijl ze slaapt, nota bene. Je zult er maar me wakker worden met cupje D als je een A’tje had.
De heks van Hans en Grietje moet haar woning uit want die moet verbouwd worden voor 800.000 euro. Daar zal dan wel geen hout gestookte oven meer inzitten maar eentje op plutonium.
En het oude stoomtreintje dat niet meer CO2 neutraal is, moet ook wijken en krijgt een elektromotortje die zo’n heerlijk ‘tsjoek tsjoek tsjoek’ geluidje maakt. O nee, fluisterstil is.
Het zal wel aan mij liggen maar uiteraard denk ik ook aan het klimaat.
Maar dan allemaal en niet in een klein prutlandje als Nederland, elke stuiver uit de zak kloppen om iedereen maar CO2 neutraal te maken.
En dat terwijl wij, in het oh zo mooie Frankrijk, allemaal op het platte land, in de bergen, al onze huizen verwarmen met hout.
Nog geen 1000 kilometer ver en elke auto in Frankrijk, is een Diesel.
En een stukje verder in de krant, wil de DNB, een bank nota bene die leeft van het spaargeld van de consumenten, dat de huiseigenaren ‘verplicht’ worden om hun spaargeld in hun huis steken om te verduurzamen.
Ik denk, dat binnenkort de aarde ophoudt met draaien.
De kolencentrales die in China en India gebouwd zijn en gaan worden, zijn zo zwaar, dat de aarde stopt met draaien en die onderaan de aarde blijven hangen.

Zo, gezellig, dat waren de kranten voor vandaag.
Ik neem nog een slok koffie en ja, ik sla ronny doelvink deze keer over.
Nog een slok koffie en controleer of het kooitje goed zit.
Ik trek mijn slipje omhoog, mijn spijkerbroek en zet mijn computer uit.
In de keuken pak ik de broodzak en ben op weg naar de bakker.
Zoals altijd, ziet ze er beeldig uit. Vriendelijk als altijd en na ons kort gesprekje, reken ik af en ben op weg de bergen in.
Van ver af is het al te zien. Op het ‘plateau’ ligt sneeuw dus we zien wel hoever we komen.
Rond de 1000 meter hoogte begint er inderdaad sneeuw langs de weg te liggen en hoe verder en hoger ik kom, hoe meer sneeuw er ligt.
Maar, zonder noemenswaardige problemen bereik ik het huis en alles ligt er nog bij zoals de laatste keer.
Enkele voetstappen in de sneeuw verraadden dat iemand bij de brievenbus is geweest en ik pak de sleuteltjes en open de brievenbus.
Normaal gesproken zou ik een aangetekend schrijven verwachtten voor het pakketje maar deze keer geen aangetekend schrijven.
Een brief van een juridisch kantoor dat ze langs zijn geweest.
Met het woord ‘urgent’ erop. Belangrijk, dus.
De Belg die op dit adres verblijft of verbleef, is een beetje een apart figuur.
Op zich is het een gewone man met zijn tienjarige zoon.
Zijn vrouw is tijdens een van de laatste bezoeken in België daar gebleven en kennelijk zijn ze uit elkaar.
Maar, hij heeft in zijn hoofd het idee, dat de wereld geregeerd wordt door een elite en hij daar niet aan mee wil werken.
Een soort soeverein zoals wij die in Nederland ook kennen.
Ik heb daar niet zoveel mee maar hij houdt helaas zijn zoon, daarmee gegijzeld.
Die jongen krijgt geen opleiding, geen school en dus ook geen vriendjes van zijn leeftijd.
Zijn vader weigert elke vorm van opleiding,school want daar worden ze klaargestoomd om voor de elite te gaan functioneren en te denken zoals hun denken, volgens hem.
Tja, en de zovele aangetekende brieven die ik al opgehaald heb, hebben natuurlijk maar één doel en dat is hem zijn ouderlijke macht te ontnemen.
Nu blijft het niet meer alleen bij brieven maar de juridische instantie, uit de nabij gelegen stad, is langs geweest en heeft de notificatie achtergelaten.
Ik pak de brief uit de brievenbus en sluit deze weer af.
Loop naar het huis, ik heb de sleutel en open de deur.
Zoals ik al dacht na een rondje door het huis gemaakt te hebben, nergens een ingestoken diepvries te bekennen.
De elektrische verwarmingen die her en der ingestoken staan, doen het nog allemaal. Ook daar maak ik me niet druk om. Sinds november is er al niemand meer en overal brandt een elektrische verwarming.
Ik betaal het in elk geval niet.
Mijn ronde zit erop en trek de deur achter me dicht.
Maak wat foto’s dat alles in orde is en geniet van het prachtige uitzicht, met in de verte de besneeuwde toppen van de Alpen en zelfs de Mont Blanc is goed te zien.
Ik maak wat foto’s en stuur ze naar de Meesteres.
Ze zal in Flevoland toch ook wel zo’n mooi uitzicht hebben? Maar dan anders neem ik aan.
Ik rol met mijn auto de berg af en zie enkele bochten verderop, een grote vrachtwagen staan.
Langzaam rijd ik er naar toe en inderdaad, een grote vrachtwagen blokkeert het weggetje van pakweg twee meter breed dat naar beneden leidt.
De chauffeur zit boven op de vrachtwagen en laadt het hout op dat net is omgezaagd.
Ik laat mijn auto midden op de weg staan, zet de motor uit en wacht totdat al het hout is opgeladen.
Gewoon, geen stress, omrijden, of erlangs frotten heeft geen zin.
Nadat hij al het hout opgeladen heeft, trekt de vrachtwagen zijn pootjes in en rijdt enkele meters vooruit tot in de bocht waar hij de grote vrachtwagen zodanig aan de kant zet dat ik erlangs kan.
Tijdens het voorbij rijden claxonneer ik een keer om hem te bedanken en nog terwijl ik nog langs de vrachtwagen ben, trekt hij ook aan zijn toeter.
Ik schrik me wezenloos maar schiet ook meteen in de lach.
Het leven hier is zoveel gemakkelijker.

Thuis aangekomen zit Poes op de parkeerplaats en maakt plaats zodat ik kan parkeren.
‘Kom Poes, we gaan naar huis. We gaan de houtkachel aanmaken.’
Poes loopt met me mee en thuis aangekomen, scan ik de brief in en mail hem naar de Belg.
Wat een triest verhaal voor de zoon. De Belg heeft er zelf voor gekozen, de zoon, niet.