Hoofdstuk

Maar, zoals zoveel in mijn leven, loopt het niet zoals ik wilde.
Ik, als onderdanige genoot ervan om mijn kleine pikje op slot te houden.
Misschien in tegenstelling tot andere slaven die graag een erectie hadden en op zoek zijn naar een orgasme.
Nee, ik wist al heel lang dat ik met dat kleine klitje geen vrouw kon verwennen en de enigste manier die er voor mij overbleef, was orgasme onthouding.
Na verloop van tijd, zou het seksuele orgaan tussen de oortjes het overnemen en zou ik zo geil zijn, dat ik als een echte slaaf kon dienen zonder zelf een orgasme te willen.
Maar, zoals ik al zei, het liep niet zoals ik wilde.
Ik was ondertussen getraind om onafgebroken 14 dagen opgesloten te zijn in een siliconen kooitje en ik genoot daarvan.
Mijn tepels waren mijn primaire erogene zone geworden en als ik me extra opgewonden voelde, was dat waar ik het eerst naar greep.
De stijve tepeltjes waar ik trots op was die parmantig door mijn polo heen staken.
Mijn klitje zat veilig opgeborgen in het kooitje en had geen ruimte om stijf te worden. In elk geval, niet meer als de 6 centimeter die hetk ooitje lang was.
Maar ook siliconen kooitjes zijn niet bestand tegen het langdurig dragen.
Ik had voorheen al enkele siliconen kooitjes versleten en vervangen en helaas ging het nu dezelfde kant op.
Het kooitje kreeg een miniem scheurtje en dat scheurtje op een heel belangrijk plekje, zorgde ervoor dat het niet meer te dragen was.
Ik had nog één reserve kooitje en terwijl ik dat droeg, vroeg ik de Meesteres raad.
Ondanks, uiteraard, dat zij geen ervaring had met kooitjes, had zij vaak toch goede oplossingen maar deze keer moest ze erover nadenken.
Gelukkig kon ik gebruik maken van het reserve kooitje terwijl zij erover peinsde.

Ondertussen was de zomer aangebroken.
Nou ja, het werd wel warmer maar tegen de avond begon het weer te regenen.
Gelukkig was het wel korte broeken weer en dat deed al veel goed.
Poes was het slechte weer ook allang beu en nu de zon weer scheen, ging ze ook langer op pad.
‘s Ochtends vertrok ze en pas tegen de avond kwam ze thuis eten en slapen.
Ik onderhield ondertussen de tuin, snoeide en maaide het gras.
Nu ben ik geen tuinier maar de geraniums die ik gekocht had in April, begonnen nu toch eindelijk bloem te krijgen.
Het geheel zag er gezellig uit met al die potten op de muur.

Zoals gewoonlijk fietste ik op een vrijdag avond naar het dorp om gezellig met de jongens een biertje te drinken om de week af te sluiten maar helaas, de stamkroeg was dicht.
Niet getreurd en ik fietste een klein stukje verder naar een andere kroeg.
Die was wel open en omdat het de enigste kroeg was die open was, was het ook erg druk.
Ik vroeg waarom de andere kroeg dicht was en het bleek dat de moeder van de eigenaar, slecht lag.
Zij pas al 92 jaar en woonde tot voor kort nog steeds thuis maar nu was ze toch overgeplaatst naar het ziekenhuis.
Omdat het dorp waar ik woon, nogal achteraf ligt, is het dichtstbijzijnde ziekenhuis op 15 kilometer, niet echt een ziekenhuis maar een soort, tussen hospitaal.
Ze hebben een EHBO en verpleegafdeling maar alleen voor urgente gevallen.
Voor alle andere medische ingrepen moet je naar Valence of Lyon wat op respectievelijk 75 en 150 kilometer ligt.
Vandaar dat echte urgente medische gevallen altijd per helikopter gaan.
Maar, de moeder van de kroegbaas lag haar einde in het nabijgelegen ziekenhuis af te wachten.

Het werd desondanks toch een gezellige avond en later als gewoonlijk, trapte ik weer naar huis.
Net op tijd voordat de bui losbarstte die, ook zoals gewoonlijk, het hele internet plat legde.

Pas twee dagen later was het geheel hersteld en konden we weer het nieuws uit de rest van de wereld vernemen.
En ook zo een bericht van de Meesteres.
‘Ik denk dat we toch langzaam aan moeten gaan trainen om weer naar het metalen kooitje over te schakelen.’
Het probleem met het metalen kooitje was, dat na verloop van tijd, de huid branderig aanvoelde en het soms zo erg was, dat ik iets moest smeren om het branderige gevoel tegen te gaan.
‘Ik zou het heel graag willen Meesteres. Maar dat betekent wel dat ik de sleuteltjes bij de hand moet hebben voor het geval dat het fout gaat’ antwoordde ik.
‘Daar heb ik geen probleem mee, mits….’ Ze wachtte even voordat ze verder ging, ‘je eerlijk vertelt wanneer en waarom je hem afdoet en of je een erectie heb gekregen.’
Ik bedankte de Meesteres en antwoordde ‘Natuurlijk Meesteres. Mag ik hem nu dan meteen aandoen?’
Hoe gek het ook klinkt, het kooitje, de verplichting van het dragen, werd een obsessie.
Ik wilde geen erectie meer, geen ongeoorloofd orgasme. Ik wilde geil zijn, gehoorzamen.
‘Je mag hem aandoen, mits je beloofd dat je goed oplet dat er niets beschadigd.’
‘Natuurlijk Meesteres, klein ogenblikje.’
Ik opende mijn kast, pakte het metalen kooitje uit een plastic bakje en maakte het slotje los.
Het siliconen kooitje ging af, het klitje hing slapjes naar benee, nog geen idee wat het overkomen zou.
Enkele ogenblikken later, schoof ik het veel kortere, vier centimeter lange metalen kooitje over het klitje en eenvoudig met een klik, ging het op slot.
‘Ik ben weer op slot, Meesteres. Dank U.’
Ze glimlachte, ‘als er iets is, meteen waarschuwen zodat we actie kunnen ondernemen. Voor nu, hou je bij wanneer het op slot gaat, het af gaat en waarom. Dat je geen erecties krijgt als het los is, is uiteraard logisch.’
Ik glimlachte, ik was al vergeten hoe een erectie voelde.
Nee, dat had ik al opgegeven.
‘Misschien moeten we jou eens gaan trainen om een nipplegasm te gaan krijgen. Nou, geen echt orgasme maar er tegen aan.’
‘Een nipplegasm? Natuurlijk wist ik was dat was. Ik had het zelf al ooit meegemaakt. Mijn toenmalige ex speelde met mijn tepels en zonder het klitje aan te raken, kreeg ik een orgasme.’
‘Ik weet dat je het al ooit hebt gehad’ zei de Meesteres, maar toen was je vrij. Geen kooitje. Toen mocht je ook gewoon klaarkomen en zoals je natuurlijk weet, is dat deze keer niet het geval. Maar, ik ga erover nadenken. Tot die tijd, gaan we ons concentreren op het nieuwe kooitje en zorgen dat je daaraan went.’
Ik bloosde, en als ik bloos, ja, dan heb ik vaak een erectie. Ook deze keer maar niemand die het zag.
Het metalen kooitje had geen ruimte en het klitje probeerde het, zonder resultaat.
‘Heel hartelijk dank, Meesteres.’
Ze glimlachte en ze wist het, ‘je hebt een erectie of niet slaafje?’
Ik glimlachte, ‘ja Meesteres.’
‘Je weet het, streepje erbij.’
Ik pakte het potlood en kraste er nog een streepje bij.
‘Nou, ik laat je even wennen aan het kooitje, hou me op de hoogte. Tot later.’
Ik groette en bedankte de Meesteres en sloot af.
Ik trok mijn slipje omhoog, mijn korte broek aan en ging verder met mijn werkzaamheden.
Het kooitje, en ik uiteraard ook, hielden het goed vol en pas voor het slapen gaan, deed ik het kooitje af.
De ring bleef aan zodat ik ‘s nachts, langzaam zou wennen.
Ik hoopte echt dat ik binnenkort 24/7 opgesloten kon zijn.
Een obsessie? Echt wel.

Ook het gewone leven ging verder en de dagen verliepen zoals in een slechte zomer.
De météo wist van gekkigheid ook niet meer wat ze moesten voorspellen.
Op maandag voorspelden ze 20 graden voor het einde van de week en op woensdag was het al 30 graden geworden.
Ik gaf het op. Gewoon nemen als het zoals het uitkomt.
Omdat het nog steeds slecht ging met de moeder van de kroegbaas, besloot ik, voordat ik naar het dorp zou fietsen, om hem een berichtje te sturen.
Al snel kreeg ik een berichtje terug dat het niet goed ging met zijn moeder en hij er nog geen zin in had. Hij was op dat moment nog in het ‘ziekenhuis´.
Uiteraard begreep ik dat en wenste hem sterkte.
Omdat die avond de wedstrijd Pays Bas – France gespeeld zou worden en ik gezien had dat ze in het restaurant in een ander dorp die wedstrijd uitzonden, stuurde ik een berichtje naar de eigenaresse.
Of ik, als enige Nederlander, bij hun de wedstrijd mocht komen kijken.
Enkele minuten later, belde ze al op ‘Coucou Tom, kom je alleen?’
‘Ja, maar waarom?’
‘Het restaurant is vol maar voor jou kan ik wel een uitzondering maken.’
‘Ohh, maar ik kom niet eten, ik kom alleen de wedstrijd kijken.’
‘Ooh zoo, dan is het natuurlijk geen enkel probleem. Tot dadelijk.’
En in plaats van dat ik linksaf het dorp uit zou fietsen, fietste ik deze keer rechtsaf.
Enkele kilometers verder was ik al op de bestemming en liep de kroeg, die aan het restaurant grensde, binnen.
Het was bomvol. Iedereen kwam de wedstrijd kijken en omdat het ook ‘moules-frites’ avond was, wat heel vreemd was want dat was altijd op de eerste vrijdag van de maand.
De bar zat vol jeugd die ik ook kende. De tafels waren bezet met stelletjes en groepjes mensen die de wedstrijd kwamen kijken.
Ik begroette de eigenaresse en de mensen die ik kende.
Met een lekkere koud glas bier nam ik plaats waar ik net het kleine tv-scherm kon zien.
Ik nam een slok en zette mijn glas weg.
Pakte mijn telefoon en stuurde de kroegbaas een berichtje.
‘Hoi, ik ben bij Lolo.’ Ik weet niet of het in heel Frankrijk een gewoonte is maar hier in de Ardèche, heeft iedereen een bijnaam. Lolo, is duidelijk een verkorting van Laurent en de kroegbaas heet Pit. Van Philippe, duidelijk toch?
De Eigenaresse heet Christelle en dat wordt dus Cricri, Gilles wordt Gillou en Bernard heet Nanu.
Fijn land, Frankrijk.
Maar goed, Ik stuurde Pit een berichtje, ‘Pit, als je je gedachte even wil verzetten, ik ben bij Lolo om de wedstrijd te kijken. Als je zin hebt?´
Het duurde niet lang of het antwoord kwam al.
‘Hoi, ik ben er over een kwartiertje.’
En een kwartiertje later, was Pit uit het ziekenhuis gekomen en was mooi op tijd voor de wedstrijd.
Dus, met een man of 60 naar de wedstrijd kijken, waarbij praktisch iedereen wist dat ik de enigste Nederlander was, was wel een uitdaging.
Maar, een grotere uitdaging was de TV.
Hier, in het restaurant, keken ze de TV via internet maar via een vrij zwakke ADSL verbinding was het niet gek dat het beeld blokte.
De jeugd had hun telefoons al tevoorschijn gehaald maar dat beeld liep logischerwijs een halve minuut achter.
Ik bestelde twee biertjes en vroeg aan Cricri, ‘Cricri, zit Lolo soms muziek te luisteren via zijn tablet in de keuken?’
‘Zal eens ga kijken.’
Ze liep naar de keuken en enkele ogenblikken later kwam ze terug, ‘neehoor, hij luistert geen muziek via zijn tablet.’
‘Ooh’.
‘Hij zit de wedstrijd te kijken op zijn tablet.’
Ik lachte, ‘zeg dat hij zijn tablet uitzet en dan hebben wij hier tenminste goed beeld.’
Ze liep weer naar de keuken en enkele ogenblikken later, was het beeld zoals het hoorde, stabiel en geen blokken meer.
Maar daar was het niet mee gedaan.
Enkele minuten later komt de kok, Lolo, vanachter uit de keuken naar mij toegelopen. Zij armen in de lucht, ‘En? Wat moet ik nou?’
Lolo begroette ons lachend en ik vertelde hem dat hij zijn tablet kon verbinden met zijn mobiele telefoon en zo toch de wedstrijd kon kijken.
Hij liep weer terug de keuken in, kwam enkele minuten later even vertellen dat het werkte.
Wij hadden goed beeld en de kok, kon op zijn tablet de wedstrijd volgen.
60 Fransen tegen een slimme Nederlander.
Gelukkig bleef het 0-0.
De volgende ochtend kreeg ik bericht van Pit, zijn moeder was die ochtend overleden.

Ondertussen was ik, bezig om langzaam te wennen aan het metalen kooitje.\
Ik moet zeggen, dat het niet slecht ging.
Maar zodra ik de kans zag om naakt te zijn, deed ik al mijn kleren uit om het kooitje alle ruimte te geven.
En dat bleek te werken.
Gelukkig kan ik zowel binnen als buiten in de tuin, naakt zijn zonder dat ik gezien word en die zeldzame keren dat ik deze lente de barbecue aanstak, dus ook.
Zoals ik al zei, het is een obsessie aan het worden.
Misschien ligt dat aan mij maar ik probeer als ik iets prettig vind, er zoveel mogelijk van te genieten.
Het leven is te kort om jezelf te onthouden van de plezierige dingen.
Nou moet ik eerlijk zeggen, dat ik niet zoveel plezierige dingen meemaak dus dan is het niet verwonderlijk om er juist van te genieten.
Lekker barbecueën, drankje erbij, genieten van het lekkere weer en als het dan kan, gekooid en naakt.
De zomer mag wat mij betreft, later als gewoonlijk, nu echt wel beginnen.