Hoofdstuk

Tijdens de sessie posturale integratie heb ik blijkbaar nog vele andere zaken verteld vooraleer ik weer terugkeerde naar de realiteit. De therapeute vertelde mij wat ik allemaal had gezegd over mijn moeder.

Mijn vader was sterk, mijn moeder was zwak en de moeder van mijn vader was ook sterk. De achterdeuren van de woningen kwamen op elkaar uit. Ieder liep bij elkaar zomaar binnen en buiten.
Mijn moeder liet zich beïnvloeden door haar schoonmoeder die beweerde dat je kleine kinderen niet mag verwennen. Pedagogie van de jaren '50. Daarom mochten wij als klein kind nooit op de schoot van ons moeder zitten… behalve als je ziek was. In die situatie heb ik mij ooit afgevraagd wat er gebeurde toen ik wel op schoot werden genomen. Veel later na de posturale integratie heb ik daar een gesprek over gehad met mijn moeder. Zij bevestigde dat. Ik heb altijd gehouden van mijn moeder en ik verdedigde haar soms… tegen mijn vader want die was sterk. Ik zal bewust altijd aan de kant van de zwakkere gaan staan.
Toch ben ik nog steeds fier op mijn vader. Ik heb aanvaard dat het zo gelopen is maar ik heb het wel anders gedaan met mijn kinderen. Zoals mijn ouders hebben gedaan, heb ik ook mijn best gedaan. Wellicht heb ik dan weer andere zaken over het hoofd gezien, alleen mijn kinderen kunnen zich daarover een mening vormen. Of zoals ooit iemand zei: wij zijn allen slachtoffers van slachtoffers en moeten daarmee verder.

Waarom heb ik dit verhaal verteld ? Ik heb geen enkele link gelegd met SM- gevoelens van wie dan ook. Maar toch, het is nuttig terug te kijken diep in het verleden om te weten wat er ooit allemaal met ons is gebeurd. Wellicht is dat voer voor psychologen.