Hoofdstuk

En zo begon de week met toch weer een redelijk volle agenda.
‘s Maandags naar het dorp dat 15 kilometer verderop ligt om brood te halen.
‘Mijn’ bakker en zijn vrouw zijn de komende twee weken op vakantie en dan is hun bakkerij dicht.
De andere bakker, heeft net zijn bakkerij verkocht en de nieuwe bakker, had nog geen Frans bedrijfsnummer en mag dus nog niet beginnen.
En ja, dan moeten de klanten maar 15 kilometer rijden voor hun brood.
Maar, ik doe dan meteen enkele kleine boodschappen en neem dan meteen de krant mee voor de buurman waar ik na het boodschappen doen, op de koffie ga.
Dinsdags heb ik een afspraak bij de cardioloog die 70 kilometer verder woont en werkt.
Nu is het wel zo, dat in Frankrijk, het transport naar en van een medisch specialist, door taxi’s wordt gedaan en vergoed wordt door de verzekering.
Maar, daar maak ik geen gebruik van omdat ik meteen mijn boodschappen doe in de ‘grote’ stad.
De begrafenis van de kroegbaas zijn moeder, was gelukkig op woensdag gepland dus dat kwam verder ook niet in de problemen.
En verder heb ik natuurlijk mijn huishouden en onderhoud van het huis en tuin die gedaan moeten worden.

En het onderhoud van de tuin vergde ook veel snoeiwerk en ook dat moet opgeruimd worden.
Ik had enkele grote vuilniszakken met tuinafval klaar staan om weg te gooien maar had nog geen zin gehad om het ook daadwerkelijk te doen.
De vuilnisbelt, die overigens hier gratis is zoals ook het afval ophalen, was 20 kilometer ver en omdat het al in zakken zat, besloot ik om het te dumpen in de gewone containers maar dan verdeeld over meerdere locaties.
Ik laadde de zakken in en reed naar de eerste container locatie net buiten ons dorp.
Ik zie dat op het moment dat ik mijn auto parkeer voor de containers, een auto met Nederlands kenteken aan komt rijden en ook voor de containers stopt.
Ik stap uit en de Nederlandse vrouw ook.
‘Goedemorgen’ zeg ik op zijn Nederlands en ik zag het verbaasde gezicht van de vrouw, die naar mijn Franse kentekenplaat keek.
‘Ehh, maar je hebt Franse kentekenplaten?’ vroeg ze verwonderd.
Ik lachte en legde uit dat ik hier woonde en zodoende Franse kentekenplaten heb.
We kletsen wat en het bleek dat ze op weg was, terug naar Nederland na een vakantie in het huis van haar ouders, dat in een dorp verderop lag.
Ik moet zeggen, dat de streek waar ik woon, er maar weinig Nederlanders en Belgen een tweede huis hebben.
Dus zo vreemd was het niet dat ik niet van hun huis afwist.
We namen afscheid en ik nodigde ze uit, als ze weer terugkwamen, om een keer wat samen te drinken.
Zij ging op weg naar Nederland, en ik, ik ging mijn brood halen in het dorp verderop nadat ik mijn vuilniszakken gedumpt had.

Het weer begon op zomerweer te lijken en daarom had ik me voorgenomen om die avond te barbecueën.
Ik zorgde dat alles klaar stond en onder mijn net nieuwe schaduwdoek dat ik die middag gespannen had, nam ik plaats met mijn laptop op tafel.
Mijn kleertjes gingen uit want ik verwachtte niemand meer en het was warm.
Ik maakte de barbecue aan, een ouderwetse met houtskool.
Nee, elektrisch of gas was niet aan mij besteed want het miste gewoon smaak.
Het was nooit hetzelfde als een echt houtskoolvuur wat een heerlijke smaak afgeeft.
En sinds het bestaan van de firestarter voor houtskool, was het ook een kleinigheidje om ze aan te maken.
Het was lekker, met de blote voetjes op het gras. De wind die over mijn kale lichaam waaide en af en toe, de geur van de barbecue die mijn kant op waaide.
Poes, Poes had zijn plekje gevonden op het hoger gelegen grasveld onder de laurierhaag.
Mijn koelkast die verborgen in de tuin staat, had ik ingestoken maar was nog niet op temperatuur.
Dus moest ik, naakt, op het metalen kooitje na, naar de keuken om een koud flesje bier te halen.
Langzaam zakte de zon achter het grote huis maar de warmte bleef toch nog lang onder het schaduwdoek hangen.
Hopelijk was dat een goed idee maar dat zou pas na de zomer blijken, natuurlijk.
Ondertussen, een zacht muziekje op de achtergrond, lekker de barbecue aan en een koud biertje erbij.
Jammer dat de Meesteres er niet bij kon zijn maar haar werk vereiste nu eenmaal dat ze in Nederland moest zijn.
Tegen half tien, ‘s avonds, was ik klaar met eten en ruimde alles op.
De tuinkussens konden deze keer buiten blijven want mocht het gaan regenen, lagen ze toch onder het grote schaduwdoek.
Ik ruimde alles op en riep Poes naar binnen.
Poes wist dat ik liever had dat ze ‘s nachts binnen was en ze wist ook dat ze morgenvroeg als eerste weer naar buiten kon.
Dus die maakte er geen probleem van en kwam naar binnen toen ik ze riep.
We keken nog wat TV en toen werd het tijd om de dag af te sluiten.
De volgende dag zou ik vroeg opstaan om mijn ‘grote’ boodschappen te gaan doen.

Zoals in Nederland was ook hier het weer van slag. De ene dag voorspelden ze regen en dan scheen de zon volop en als ze zon voorspelde, was ket rotweer.
Maar, ik was opgestaan, Poes naar buiten gelaten en in mijn slipje, liep ik de badkamer in om me te wassen en te scheren.
Met scheren bedoel ik mijn gezicht. Mijn schaamstreek had ik, vanuit verveling ook enkele keren geschoren maar al na enkele dagen voelde ik de haartjes weer opkomen.
Nee, tijd voor de epilator en dan was het weer netjes glad.
Ik zou die dag naar het noorden gaan en omdat het hoger ligt als waar ik woon, zeggen ze hier ‘naar het plateau’.
Le Puy, was mijn bestemming en op mijn gemak reed ik door de bergen, genietend van het weidse uitzicht en liet iedereen, die gehaast naar zijn of haar werk ging, mij inhalen.
Tenslotte was ik niet gehaast en genoot ik van de omgeving.
Mijn pinkies had ik roze gelakt. Nee, dat was geen opdracht van de Meesteres maar een opdracht van mezelf.
Straks, als ik in de winkel was, zou ik een foto maken en die opsturen.
Ik draaide de parkeerplaats op, parkeerde mijn auto en griste een muntje en een boodschappentas uit de auto.
Trok een winkelwagentje uit het rek en sjokte op mijn gemak de winkel binnen.
Het was nog vroeg en ik legde mijn hand op het winkelwagentje en maakte een foto van mijn gelakte pinkje die ik vervolgens doorstuurde naar de Meesteres.
De Meesteres had mij opnieuw kennis laten maken met nagels lakken.
En omdat ‘zij’ het mij opdroeg, ik de link legde tussen de opdracht en de nagellak, werd ik bloedgeil van jawel, nagellak.
Uiteraard vanwege de relatie van een verplichte opdracht en de uitvoering ervan.
In de winkel moest ik uiteraard opletten dat niemand mijn knalroze pinkies zag maar het was nog vroeg.
Na mijn rondje langs de winkels gemaakt te hebben, reed ik via een omweg terug naar huis.
Ik zou nog even bij het huis van de Belg langs gaan om te controleren of alles in orde was.
De Belg, voor wie ik het huis regelmatig bezocht, was tijdens de winterperiode vertrokken naar Portugal.
Sinds Maart beloofde hij regelmatig dat hij terug zou komen maar er kwam maar niets van.
Ik reed er nog een keer langs en controleerde alle deuren, de brievenbus en maakte enkele foto’s om op te sturen.
Het was guur weer boven op de berg. Het huis lag net tussen twee bergpieken in dat het altijd wel waaide en op zo’n hoogte, dat je maar twee maanden zomer per jaar hebt.
Ik reed weer verder en thuis gekomen, stond Poes al te wachten op de parkeerplaats.
Met de boodschappen liep ik naar huis en keek op de thermometer die aan de muur hangt.
Yep, het hoogteverschil tussen mijn huis en het huis van de Belg was inderdaad 7 graden. Één graad per honderd meter hoogte.
Ik ruimde de boodschappen op en met een kop koffie liep ik naar mijn kantoortje.
Ik was tijdens de lange autorit vrij geweest van een kooitje en wist, en wilde, ook zodra ik thuis was, het klitje op slot.
Ik pakte het rode kooitje, wilde het aandoen en zag dat er een scheurtje in zat.
Dat scheurtje was op zich niet zo erg maar het zat op een plek waar de huid door kapot geschuurd zou gaan worden.
Ik besloot de Meesteres te verwittigen en in overleg werd het rode kooitje, nu het roze kooitje.
Het was weer een bevestiging dat mijn levenspad niet over rozen ging. Alles wat ik graag deed of wilde, werd op de een of andere manier dusdanig verpest dat de lol er snel af was.
Mijn lichaam, en dan met name mijn klitje, wat ik graag wilde dat het voor 24/7 op slot was, lukte bij mij helaas niet.
Het teken van onderdanigheid, een door de Meesteres opgesloten klitje, was niet voor mij weggelegd.
Maar, voorlopig ging het roze kooitje aan en zouden we in de toekomst verder kijken.
Het kleine klitje verdween in het roze kooitje, het transparante slipje eroverheen en ik was klaar.