Hoofdstuk

Zo, de kerstdag zit erop.
Ja, hier in Frankrijk hebben we maar één kerstdag en omdat ik helemaal niets met kerstmis heb, is het voor mij een dag als normaal.
Nou, dat ook weer niet want ik stond zoals gewoonlijk op tijd op, waste, scheerde me en nadat Poes naar buiten was gegaan, pakte ik mijn koffie en liep mijn kantoortje binnen.
Eerst de kranten doorlezen, ondertussen mijn warme koffie drinken en even wachten tot de verwarming de kleine ruimte op temperatuur begon te krijgen.
Het was koud buiten. De vorst had een witte laag over het kleine gehuchtje achtergelaten.
Overal kwam rook uit de schoorsteentjes.
Iedereen stookt hier bijna hout.
Een natuurlijke en goed verwarmende brandstof.
Nee, geen woke hier. Bijna elke Fransman in deze regio rijdt in een Diesel en stookt of zijn huis met een hout- of pellet kachel of gewone stookolie.
Ik heb ook het idee dat bijna het hele ‘woke’ gedeelte gehypet wordt door de, met name, welgestelde ‘links denkende’ medebewoners van deze aardbol.
De mensen met een relatief dikke portemonnee die het zich kunnen veroorloven om te investeren in energie zuinige maatregelen die maar één druppel op de gloeiende plaat zijn.
Toen ik nog in Nederland woonde, heb ik ooit een nieuwe hybride auto aangeschaft.
Goed idee vond ik en het bijkomende voordeel was, dat ik geen wegenbelasting hoefde te betalen voor mij ecologische bijdrage aan de maatschappij.
Het mes sneed aan twee kanten. Ik blij, de groene maatschappij ook blij.
Er was alleen nog een derde partij en die was niet blij.
Die begon de fout in te zien van de vrijstelling van wegenbelasting.
Één jaar na aanschaf van mijn hybride auto, viel er een brief op de deurmat.
‘Tja, we hebben het allemaal verkeerd ingeschat, verkeerd beoordeeld, en u zult toch mee moeten gaan betalen aan de wegenbelasting.’
‘Maar, mijnheer, mijn auto is veel zwaarder als de gewone benzineauto waar niet zoveel accu’s inzitten en dan wordt de wegenbelasting veel duurder?’
‘Oja, dat is dan pech voor u.’
Nou ja, één jaar na aanschaf was de lol ervan af.

Hetzelfde geldt momenteel voor de zonnepaneel bezitters. De salderingsregeling wordt afgeschaft en het moet niet gekker worden maar de zonnepaneel bezitters moeten dadelijk hun panelen uitzetten om niet teveel te produceren.
‘Tja mijnheer, Mevrouw, uw investering van 10000 euro haalt u niet meer snel genoeg eruit maar er is een oplossing. Als u nu extra investeert in een batterij die de stroom opslaat en in een warmtepomp, die uiteindelijk duurder in gebruik is als een ordinaire gasketel, dan is er geen vuiltje aan de lucht.´
Ik had in Nederland ook geïnvesteerd in zonnepanelen en omdat ik nog een oude draaischijfmeter had, konden ze niet bepalen wat ik verbruikte of terug leverde.
Ik ben van mening dat zonnepanelen rendabel moeten zijn voor iedereen.
Een vaste terug lever vergoeding en de energiemaatschappijen zijn gewoon te laat om te anticiperen op de stroom die goedkoop hun kant op komt.

Hier in Frankrijk heb ik sinds kort ook zonnepanelen.
Ik koop de stroom voor 0,25ct per kiloWatt en alles wat ik teveel produceer, gaat terug het net in en levert 0,10ct op.
Die stroom verkoopt de energiemaatschappij weer aan mijn buurman voor 0,25ct.

Pfff, en zo’n verhaal beginnen na de kerst.
Ik dronk mijn koffie op, hoestte een paar keer want ik had een griep opgelopen, kleedde me warm aan en zocht mijn centjes voor de bakker.
Ik reed op mijn gemak naar de bakker, het was rustig onderweg en toen ik de hoofdstraat inreed, begreep ik waarom.
Één van de weinige dagen, op de vakanties na dan, dat de bakker dicht was.
Nou ja, dan maar weer naar huis.

Thuis aangekomen kwam Poes al aangelopen en samen liepen we naar binnen.
Poes gaf kopjes tegen mijn been en ik pakte een verse kop koffie.
Ondertussen kwam het huis ook op temperatuur en heel langzaam aan kwam de zon voorzichtig achter de berg tevoorschijn.

De afgelopen week had ik op internet een andere camper gevonden en er stond expliciet bij, ‘vaste prijs’.
Tja, ik ben geen handelaar en zal het ook nooit worden. Dat geschooi om een paar centen, daar had ik geen zin in.
Ik had de verkoper een berichtje gestuurd dat ik geïnteresseerd was en al snel had ik van haar een antwoord.
Ze stuurde nog wat foto’s en facturen waaruit bleek wat er allemaal aan gedaan was en ik moet zeggen, het klonk allemaal mooi.
Maar, ik had geen haast en ongeveer één week later, keek ik weer naar die advertentie en die stond er nog steeds op.
Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en als een volleerd ‘handelaar’ bood ik een veel lager bedrag.
Het duurde niet lang of er kwam een berichtje terug, ‘Ehh, ja, ehh, er kon nu toch wel iets van het bedrag af’
Ze stuurde nog meer documenten en ondertussen bracht ik een nieuw bod uit.
Er was wéér een week overheen gegaan en er zat nog een verschil van enkele honderden euro’s tussen.
Ik besloot om een afspraak te maken om te bezichtigen en aan een kennis van mij, vroeg ik of hij zin had om mee te gaan.
Omdat Frankrijk een groot land is, moet je dus ook grote afstanden afleggen om iets te gaan bekijken.
Nou, deze camper stond in Grenoble aan de voet van de Alpen, ongeveer 200 kilometer ver en zeker drie uur rijden.
Maar, als je iets wilt hebben, moet je er iets voorover hebben en zo togen wij ’s ochtends vroeg naar Grenoble.
Dat doet me trouwens denken aan een anekdote die ik een keer meemaakte met iemand die ik sprak op internet.
‘Waar woon jij?’ vroeg ze aan mij.
‘Ik woon in Frankrijk’ vertelde ik haar.
‘Ohh, dat is toevallig. Een vriendin van mij gaat binnenkort op vakantie naar Frankrijk. Doe ze maar de groetjes als je haar ziet.’
Tja, Wat moest ik daarop zeggen.

Maar, de besneeuwde Alpen kwamen in beeld. De auto moest werken om de bergen omhoog te rijden maar uiteindelijk vonden we de plek waar we moesten zijn.
Voor een gebruikte camper zag het er goed uit en nadat we hem grondig geïnspecteerd hadden, begonnen we weer aan de terugreis.
Toen ik thuis kwam, besloot ik nog een bod te doen en de dag erop, kwam het antwoord.
Ze was akkoord.
Omdat de feestdagen naderde, vertelde ik dat ik het een en ander moest regelen voor de financiën en dat ik begon van het jaar, een afspraak met de bank zou maken.
Ik had er wel zin in. Het leek me wel wat om lekker wanneer ik zin had, erop uit te trekken met Poes als navigatiepoes.
Stoppen wanneer je wilt. Als de zon maar schijnt.
Het dromen en fantaseren kon beginnen.

Op sm gebied was het de laatste tijd rustig. De Meesteres had het druk genoeg met haar werk. Het voorbereiden van de feest diners en natuurlijk de jaarwisseling.
Ik doe daar niet aan. Alleen is er geen … aan en ik drink mijn biertje en ga op tijd naar bed.
Dat wilde overigens niet zeggen dat ik niet geil was.
Tja, af en toe denk ik ‘Ben ik nou de enigste die 24/7 geil is en het nog lekker vindt ook?’
Ik bedoel natuurlijk het ‘geil’ zijn zonder klaarkomen.
Als de nood hoog was, keek ik regelmatig naar filmpjes waar het F/d gehalte boventoon voerde.
Merendeel van de filmpjes waren mannen met maskers op die een prachtige jonge slanke Meesteres hadden die hun opdroeg te doen wat zij wilden.
Althans, dat was wat het filmpje vaak moest voorstellen.
Persoonlijk denk ik dat het welgestelde mannen zijn, vaak te dik, klein pikje en net zoals ik, een geile fantasie hebben.
Met het geld huren ze dan een Meesteres die eigenlijk precies doet wat die ‘slaaf’ van te voren heeft afgesproken en uiteindelijk ook voor betaald.
Daar is niets op tegen maar in mijn ogen is dat geen F/d relatie maar een financiële overeenkomt van een ‘topping from the bottom’ slaaf.
Natuurlijk zullen er Meesteressen zijn die wel zo zijn maar ik kan me bijna niet voorstellen dat een Meesteres, volledig gekleed, enigszins aan zichzelf denkt, alleen maar oog ervoor heeft om de slaaf een orgasme te bezorgen.
Uiteraard, ze zullen er zijn.
Maar in mijn ogen is het de Meesteres die verwend moet worden, zij moet genieten van de aanwezigheid van de slaaf, zij moet een of meerdere orgasmes krijgen en de slaaf, is alleen diegene die daarvoor moet zorgen.
Mocht de Meesteres tevreden zijn over de slaaf’s handelen, kan ze alsnog besluiten om hem te belonen met een orgasme.
Maar dat is niet haar eerste doel.
En ook niet het doel van de slaaf in een F/d relatie.

Al met al, wilde dat niet zeggen dat ik geen erectie in mijn kooitje kreeg.
Het krijgen van een erectie in het kooitje was voor mijn gevoel wel prettig.
Het stijf worden van het kleine wormpje was nergens voor nodig en alleen een uiting van geilheid die ik niet onder controle had.
Een stijf piemeltje had ik niet nodig. Ik mocht mezelf niet aftrekken, niet klaarkomen, niet neuken.
Ik schaamde me voor mijn erecties. Het toonde mijn innerlijke gevoel.
Iets waarover ik geen controle had. Mijn geilheid. Mijn lusten en verlangens.
Maar de schaamte en de fysieke pijn die ik voelde, wonden me weer op.
Ik zat in een vicieuze cirkel. Pijn, vernedering en schaamte, zorgde dat ik geil werd.
Als ‘man’ ben ik geboren (proest) maar ik zal altijd een bloedgeile en gewillige ‘slet’ zijn. “So be it” .

Nou, nog enkele dagen voor alweer 2025 aanbreekt. Tijd om de clichés uit de kast te trekken.

Ik wens iedereen, met name mijn 'bekenden' en 'vaste lezertjes', een gezond, heel gelukkig (meest belangrijke) en heel fijn 2025 toe en als ik zeg ‘iedereen’ bedoel ik mezelf ook.

Fijne oudejaarsavond en ik zal op tijd onder de wol liggen.

À bientôt.