Over een reis die ik als kind maakte, en een blijvend impressie achterlaat in de geest van nu...
Als kind deden we met zus, mama en papa af en toe eens een pretpark. Eentje per zomer, want ook toen al waren die dingen pokkeduur. Dat zijn ze overigens gebleven, er zijn zekerheden in het leven. Nu, dat jaar was bijzonder, we zouden afreizen naar het buitenland, Duitsland nota bene en daar Fantasialand, waar ik eerder nog nooit van had gehoord, bezoeken. Het zou zeer vroeg opstaan worden en zeer laat weer thuis.
De spanning, de energie en de intensiteit die ik toen voelde, ook al wist ik niet wat er ging komen maakte dat de lange saaie autoreis, in die tijd geen smartphones of tv schermen in de wagen hooguit wat strips, kende jaren lang zijn gelijke niet meer. Het bord met in grote blauwe sierletters “Phantasialand” dat opdoemde maakte dat ik me verslikte in mijn gummibeertje en in mijn fantasie zag ik de meest spectaculaire attracties die mijn adrenaline (toen kende ik dat woord nog niet) tot ongekende hoogte zouden opstuwen.
De wildste rollercoaster, die meermaals met mij (ik wist dat mijn zus te bang ging zijn) overkop zou gaan, de spannendste wildwaterbanen die me zouden dopen in het pretparkwater, de meest zwierige carousels met echte mustangs die alleen door Indianen konden worden getemd… Het leek allemaal buitenaards, de verwachtingen waren hoog… het enige wat ik niet verwachtte was ter plekke frietjes of hamburger eten want overal waar wij kwamen hadden we steevast onze picknick bij. Zo ging dat. Maar dit belette niet dat ik nog voor de autodeur goed en wel open was er al was uitgesprongen en mijn sprintje inzette naar de kassa.
Toen waren tickets enkel daar te koop, bij steevast glimlachende dames met een gek hoedje op. Aan mijn vaders blikken te zien waren ze best knap maar als 13 jarige was ik niet geïnteresseerd in de assets van het vrouwvolk, neen ik wou sensatie, de wind in mijn haar en van de grond gaan. Wat toen nog een geheel andere betekenis had dan wat velen allicht denken.
Nu, wil ik als mature volwassen man ook weer naar een pretpark, zoveel jaar later. En dat pretpark geloof het of niet draagt dezelfde naam Phantasialand, in het Nederlands fantasialand al zijn de attracties ondertussen nog meer spectaculair geworden, hoger, sneller, groter… adrenaline blijkt immers modegevoelig of toch het is een stofje dat mee opschuift, dat altijd meer wil dus de huidige pretparken bieden dat. Nog altijd tegen een (te) hoge prijs. Een adrenaline kick mag wat kosten.
En toch, toch weet vooral een oubollige carrousel me nu te bekoren. Een vintage meubel, waar de paardjes draaien en op en neer gaan, soms is er achter de paardjes ook een karretje gespannen. Er zijn grote en kleine paarden, allemaal in hun mooiste uniform. Als kind draaide ik er meermaals rondjes op, maar niet in Phantasialand daar was ik als een op sensatie beluste geen gevaar kennende grote kleine jongen. Stoer wou ik zijn, al was er nauwelijks sprake van schaamhaar. Laat staan een baard.
Maar nu, als ik voor een carousel sta ben ik weer in voor een ritje, alleen zie ik in mijn fantasialand, geen paarden. Neen, mooi dames draaien als sexy merries in het rond, ze staan in een rechte hoek voorover gebogen en nodigen uit voor een ritje. Ook al staan ze stokstijf er zit enorm veel leven in. In mijn fantasie kies ik er eentje uit, niet te groot, niet te klein mijn maat zeg maar… Ik gooi mijn been over haar rug en trek me in haar zadel, ze is stevig en gaat af en toe een keertje met mij op de rug op en neer terwijl de carousel net als het leven zijn verplichte rondjes draait. Een streng ogende in zwarte latex gehulde dame komt mijn bonnetje ophalen terwijl ik vrolijk verder rondjes draai. Ik voel me weer een kind, het is heerlijk, ik voel weer adrenaline want dit is een sensatie op leeftijd. Op en neer in deze context is ruim voldoende om me te laten kirren van plezier. Ik hoef niks anders meer dan deze carousel in fantasialand…
2x
Deelnemer worden
